«الحی القیوم» دو صفت از صفات ذات خدای متعال است که «الحی» به معنای «زنده» و «القیوم» به معنای «قائم به ذات خویش و مقوم غیرش»" است. این دو صفت به صورت با هم، در سه آیه از آیات قرآن آمده است:

1. بقره، آیه‌ی 255: «اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ...»؛ هیچ معبودى نیست جز خداوند یگانه زنده که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند.
2. آل عمران، آیه‌ی 2: «اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ...»؛ معبودى جز خداوندِ یگانه زنده و پایدار و نگهدارنده، نیست‏.
3. طه، آیه‌ی 111: «وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ وَ ...»؛ و (در آن‌روز) همه‌ی چهره‌‌‏ها در برابر خداوند حىّ قیوم، خاضع می‌شود.

اما صفت «حی» برای خداوند متعال، به تنهایی نیز در دو آیه آمده است:

1. فرقان، آیه‌ی 58: «وَ تَوَکَّلْ عَلَى الْحَیِّ الَّذی لا یَمُوتُ وَ ...»، و توکل کن بر آن زنده‏‌اى که هرگز نمی‌میرد.
2. غافر، آیه‌ی 65: «هُوَ الْحَیُّ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ ...»؛ زنده (واقعى) او است، معبودى جز او نیست، پس او را بخوانید در حالى که دین خود را براى او خالص کرده‌‏اید.