همان‌گونه که می‌دانید این نوعی دعا است و این همان چیزی است که در تعالیم و آموزه‌های ائمه(ع) وجود دارد.
امام صادق(ع) در این باره می‌فرماید: «التَّشَهُّدُ فِی الرَّکْعَتَیْنِ الْأُولَیَیْنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَقَبَّلْ شَفَاعَتَهُ فِی أُمَّتِهِ وَ ارْفَعْ دَرَجَتَهُ»؛[1] و شفاعت پیامبر(ص) را برای امتش مورد پذیرش قرار داده، و مقام و درجه او را بالا ببر.
اگرچه پیامبر(ص) به دعای ما محتاج نیست، ولی به ذات اقدس خدا نیازمند است و باید دائماً فیض الهی بر او نازل شود. و این دعاهای ما در بالا رفتن درجات پیامبر و همچنین اهل بیت(ع) مؤثر است.
برای آگاهی بیشتر در این باره، نمایه «اثر صلوات در بالا رفتن مقام پیامبر (ص)»، پاسخ ۷۳۴۱ را مطالعه کنید.
[1]. شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، محقق و مصحح: موسوی خرسان، حسن، ج ۲، ص ۹۱، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.