مسافری که مردد است و تاریخ دقیق سفرش را نمی‌داند دو صورت دارد:

1. اگر مدت دقیق اقامتش را نمی‌داند، ولی می‌داند که حداقل ده روز در یک‌جا می‌ماند - مثلا بیماری در بیمارستان بستری است تاریخ دقیق ترخیصش را نمی‌داند، ولی می‌داند حداقل ده روز در آن‌جا می‌ماند- با حفظ بقیۀ شرایط باید نمازش را تمام بخواند و روزه بگیرد.
2. اگر اصلا مدت اقامتش را نمی‌داند، بلکه مردد است (بین کمتر از ده روز و بیش از ده روز) این شخص تا سی روز نمازش را شکسته می‌خواند، ولی بعد از گذشت سى روز، اگر چه مقدار کمى در آن‌جا بماند، باید نماز را تمام بخواند.[1]

[1]. اگر مسافر بعد از رسیدن به هشت فرسخ سى روز در محلى بماند و در تمام سى روز در رفتن و ماندن مردد باشد، بعد از گذشتن سى روز، اگر چه مقدار کمى در آن‌جا بماند، باید نماز را تمام بخواند.

مسافرى که می‌خواهد نه روز یا کمتر در محلى بماند، اگر بعد از آن‌که نه روز یا کمتر در آن‌جا ماند، بخواهد دوباره نه روز دیگر یا کمتر بماند، همین‌طور تا سى روز، روز سى و یکم باید نماز را تمام بخواند.

مسافرى که سى روز مردّد بوده، در صورتى باید نماز را تمام بخواند که سى روز را در یک‌جا بماند، پس اگر مقدارى از آن را در جایى و مقدارى را در جاى دیگر بماند، بعد از سى روز هم باید نماز را شکسته بخواند. توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج ‏1، ص 727 و 728، مسئله 135، 1354، 1355.