مسافری که مردد است و تاریخ دقیق سفرش را نمی داند دو صورت دارد:
1- اگر مدت دقیق اقامتش را نمی داند ولی می داند که حداقل ده روز در یک جا می ماند (مثلا مریضی در بیمارستان بستری است تاریخ دقیق ترخیصش را نمی داند ولی می داند حداقل ده روز در آن جا می ماند) با حفظ بقیه شرائط باید نمازش را تمام بخواند.
2- اگر اصلا مدت اقامتش را نمی داند بلکه مردد است (بین کمتر از ده روز وبیش از ده روز) این شخص تا سی روز نمازش را شکسته می خواند ولی بعد از گذشت سى روز اگر چه مقدار کمى در آنجا بماند، باید نماز را تمام بخواند[1].
[1] اگر مسافر بعد از رسیدن به هشت فرسخ سى روز در محلى بماند و در تمام سى روز در رفتن و ماندن مردد باشد، بعد از گذشتن سى روز اگر چه مقدار کمى در آنجا بماند، باید نماز را تمام بخواند.
مسافرى که مىخواهد نه روز یا کمتر در محلى بماند، اگر بعد از آن که نه روز یا کمتر در آنجا ماند، بخواهد دوباره نه روز دیگر یا کمتر بماند همین طور تا سى روز، روز سى و یکم باید نماز را تمام بخواند.
مسافرى که سى روز مردّد بوده، در صورتى باید نماز را تمام بخواند که سى روز را در یک جا بماند، پس اگر مقدارى از آن را در جایى و مقدارى را در جاى دیگر بماند، بعد از سى روز هم باید نماز را شکسته بخواند؛ توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج 1، ص 727 و 728، مسأله 135، 1354 1355.