کد سایت
fa58205
کد بایگانی
71474
نمایه
کاربرد نجات‌بخش عقل
طبقه بندی موضوعی
درایه الحدیث
خلاصه پرسش
بر اساس سخن امام علی(ع) چه اندازه از کارآیی عقل برای نجات انسان کافی است؟
پرسش
مقصود از این حدیث چیست: «کَفاکَ مِنْ عَقْلِکَ ما اوْضَحَ لَکَ سُبُلَ غَیِّکَ مِنْ رُشْدِکَ»؟
پاسخ اجمالی
امام علی(ع) درباره کاربرد عقل می‌فرماید: «از عقلت آن اندازه تو را بس که راه‌هاى گمراهیت را از رستگاریت برای تو روشن کند».[1]
درباره معنا و توضیح این حدیث به چند نکته اشاره می‌شود:
1. نیاز انسان به عقل، این است که بتواند با آن، حق و باطل را از هم تشخیص دهد. و در کسب فضایل و معنویت از آن بهره ببرد،[2] چنان‌که آن‌حضرت در جاى دیگر می‌فرماید: «اى بندگان خدا! تقواى الهى پیشه کنید، تقواى خردمندى که اندیشه و تفکر دلش را مشغول کرده است».[3]
2. در مورد عقل مراحل بالاترى نیز وجود دارد که انسان به وسیله آن دقایق معانى و مسائل عمیق علمى را درک می‌کند و می‌تواند نوآوری‌ها و ابتکارات فراوانى در علوم مختلف از خود به یادگار بگذارد. این مرحله از عقل، بسیار خوب است و مهم و تاثیرگذار ولى براى نجات انسان کافى نیست. امام(ع) در این گفتار حکیمانه‌اش انگشت روى آن شاخه از عقل گذاشته که مایه نجات انسان در دنیا و آخرت است و هدف اصلى از آفرینش عقل همان می‌باشد.[4]
درباره معنا و توضیح این حدیث به چند نکته اشاره می‌شود:
1. نیاز انسان به عقل، این است که بتواند با آن، حق و باطل را از هم تشخیص دهد. و در کسب فضایل و معنویت از آن بهره ببرد،[2] چنان‌که آن‌حضرت در جاى دیگر می‌فرماید: «اى بندگان خدا! تقواى الهى پیشه کنید، تقواى خردمندى که اندیشه و تفکر دلش را مشغول کرده است».[3]
2. در مورد عقل مراحل بالاترى نیز وجود دارد که انسان به وسیله آن دقایق معانى و مسائل عمیق علمى را درک می‌کند و می‌تواند نوآوری‌ها و ابتکارات فراوانى در علوم مختلف از خود به یادگار بگذارد. این مرحله از عقل، بسیار خوب است و مهم و تاثیرگذار ولى براى نجات انسان کافى نیست. امام(ع) در این گفتار حکیمانه‌اش انگشت روى آن شاخه از عقل گذاشته که مایه نجات انسان در دنیا و آخرت است و هدف اصلى از آفرینش عقل همان می‌باشد.[4]
[1]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق، صبحی صالح، حکمت 421، ص 550، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.
[2]. ر.ک: خوئی، ابراهیم بن حسن، الدره النجفیه، ص 389، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا؛ آقا جمال خوانساری، محمد، شرح بر غرر الحکم و درر الکلم، ج 4، ص 586، دانشگاه تهران، چاپ چهارم، 1366ش.
[3]. نهج البلاغه، خطبه 83، ص 111.
[4]. مکارم شیرازى، ناصر، پیام امام امیر المؤمنین(ع)، ج 15، ص 398، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ اول، 1386ش.