با اذعان به این‌که شایسته است در نوشتارها و گفتارها با القاب احترام آمیز از پیامبر اسلام(ص) یاد شود، و با آن‌که لازم است که در هر حال، گفتار و نوشتار بشیوه‌ای باشد که توهین آمیز به شمار نیاید، اما آنچه در قرآن آمده ناظر به شیوه مخاطب قرار دادن ایشان است و نه یاد کردن از آن‌حضرت.
همان‌گونه که می‌دانید، ما در خطاب‌‌هایمان، فردی را به آیت الله، علامه، دانشمند، دکتر، پروفسور و ... مخاطب قرار می‌دهیم، اما در پاورقی نوشتارهایمان در مورد همان افراد تنها نام و نام خانوادگی آنان را ذکر می‌کنیم بدون آن‌که توهینی نسبت به آنان محسوب شود.
گفتنی است ما در صلواتمان بر پیامبر اسلام تنها به نامشان بسنده می‌کنیم (اللهم صل علی محمد و آل محمد) و این نه تنها توهین نیست، بلکه تکریم است؛ لذا تکریم پیامبر(ص) در گفتار و نوشتار تنها به آوردن القاب و یا افزودن کلمات احترام‌آمیز نیست، بلکه این امکان وجود دارد که شنونده با شنیدن تنها نام «محمد» - البته اگر با قرائن و شواهد پیرامونی همراه شود - احترام بیشتری را احساس کند که حتی با افزودن القاب و عبارات احترام‌آمیز نیز چنین احترامی را احساس نمی‌کرد.