در منابع و مقاتل معتبر گزارش شده است ‌که سر پاک و مطهر امام حسین(ع)، هنگامی که بر بالای نیزه حمل می‌شد، آیه «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَبا»؛[1] را تلاوت فرمود که معنایش آن است:
آیا گمان کردى اصحاب کهف و رقیم از نشانه‌های عجیب ما بودند؟![2]
در مورد دلیل انتخاب این آیه از سوی سر مطهر امام(ع) روایتی نیافتیم؛ بر این اساس، هر آنچه گفته شود، حتی اگر صحیح هم باشد، تنها به عنوان یک برداشت شخصی ارزیابی خواهد شد؛ مانند:
1. شگفت‌بودن این‌که امام(ع) حتی بعد از شهادت، باز هم همواره حاضر و ناظرند:
 منهال بن عمرو مى‏گوید: در دمشق بودم که دیدم سر امام حسین(ع) را می‌برند و مردى سوره کهف را تلاوت می‌کرد تا این‌که به آیه نه سوره کهف رسید. پس سر مطهر امام(ع) فرمود: شگفت‌تر از اصحاب کهف، کشته شدن من و حمل سر من می‌باشد».[3]
در همین راستا است که زید بن ارقم، این صحابی کهن‌سال، گزارش می‌کند که با شنیدن صدای تلاوت از سر امام حسین(ع)، موهایم سیخ شد و فریاد برآوردم: به خدا سوگند، تلاوت سر بریده تو عجیب‌تر و بسیار عجیب‌تر است.[4]
2. رجعت امام(ع): می‌توان آن‌را ناظر به رجعت خودشان در زمان ظهور دانست، همان‌گونه که اصحاب کهف بعد از مدت زیادی زنده شدند.[5]
3. استقامت کردن امام(ع): ممکن است اشاره‏ به این باشد که ما، مانند اصحاب کهف بر عقیده و ایمان خود استقامت می‌ورزیم.
4. ناپایدار بودن دنیا: از پیام‏هاى مهم این داستان، آن است که ماندن مردم در دنیا به خواب اصحاب کهف می‌ماند که پس از سی‌صد و نه سال، خداوند آنان را از این خواب دنیوى بیدار کرد و از چگونگى و مدت توقفشان پرسید. آنان پاسخ دادند: «لَبِثْنا یوْماً أَوْ بَعْضَ یوْمٍ». امویان هم بدانند که پس از این جنایت هولناک، زمان اندکى آسوده نخواهند بود و خداوند شرشان را دفع و به حسابشان رسیدگى خواهد کرد.