خدای متعال در یکی از آیات قرآن کریم در مورد بنی‌اسرائیل می‌فرماید: «و [نیز به خاطر بیاورید] زمانى را که گفتید: "اى موسى! هرگز حاضر نیستیم به یک نوع غذا بسنده کنیم! از خدایت بخواه که از آنچه زمین می‌رویاند، از سبزیجات و خیار و سیر و عدس و پیازش، براى ما فراهم سازد." موسى گفت: "آیا غذاى پست‌تر را به‌جاى غذاى بهتر انتخاب می‌کنید؟! [اکنون که چنین است، بکوشید از این بیابان] در شهرى فرود آئید؛ زیرا هر چه خواستید، در آن‌جا براى شما هست." و [مهر] ذلت و نیاز، بر پیشانى آنها زده شد و باز گرفتار خشم خدایى شدند؛ چرا که آنان نسبت به آیات الهى، کفر می‌ورزیدند و پیامبران را به ناحق می‌کشتند. اینها به خاطر آن بود که گناه‌کار و متجاوز بودند».[1]
در این آیه، خداوند رو به یهودیان معاصر با پیامبر اسلام(ص) نموده و به آنان می‌گوید: (و به یاد آورید زمانی که گفتید ....) و سپس به  گفتارها و کردارهای ناپسند نیاکان آنان می‌پردازد که نسبت به آیات الهى، کفر می‌ورزیدند و پیامبران(ع) را به ناحق می‌کشتند.
از این آیه استفاده می‌شود که دلیل گرفتاری آنان به خوارى و ذلت، آن بود که از دستورات خدا سرپیچى کرده، از توحید به سوى شرک منحرف شده و  مردان حق و فرستادگان خدا را می‌کشتند، این سنگ‌دلى، قساوت و بی‌اعتنایى به قوانین الهى، بلکه تمام قوانین انسانى که حتى امروز نیز به روشنى در میان گروهى از یهود ادامه دارد، مایه آن ذلت و بدبختى آنها شد.[2]
در «عهد قدیم» آمده است که یهود پیامبرى به نام زکریا(ع) را کشتند.[3] جریان قتل حضرت یحیى(ع) به دستور پادشاه یهود در «انجیل متى» نقل شده است.[4]
بر اساس نقل قرآن[5] و روایات نیز آنها پیامبران زیادی را بدون هیچ گناهی کشتند. رسول خدا(ص) به ابو عبیده جراح فرمود: اى ابا عبیده! بنی‌اسرائیل در اوایل یک روز، 43 پیامبر را در یک زمان کشتند، پس از آن 112 نفر از بنی‌اسرائیل برای امر به معروف برخاستند که آنها را هم در آخر همان روز کشتند![6]
اکنون اگر گفته شود که جرایم گذشتگان و نیاکان، چه ارتباطی به نسل‌های بعدی دارد که مورد توبیخ قرار گیرند؟!
 در پاسخ باید گفت؛ اولاً: چنین آیاتی‌ در مقام یادآورى داستان نسل‌های گذشته و نعمت‌هایى است که به آنان هدیه شد، اما در عوض شکرگزارى و فرمان بردارى، لجاجت ورزیده و خود را در معرض غضب پروردگار در آوردند، تا نسل موجود نیز پند گرفته و متوجه شوند که اگر آنها نیز از پیامبر اسلام(ص) اطاعت ننمایند مشمول غضب الهى می‌گردند.
ثانیاً: از آن‌جا که علماى یهود معاصر با پیامبر(ص) داستان نسل‌های گذشته خود را می‌دانستند و از طرفی پیامبر(ص) را نیز امی و کم‌سواد می‌پنداشتند، بیان چنین مطالبى از زبان پیامبر(ص) برایشان نوعی اتمام حجت بود تا بدانند که کلمات قرآنى تماماً وحى منزل است.
ثالثاً: یهود معاصر با عیسای مسیح(ع) و پیامبر اسلام(ص) نیز پا جای پای نسل‌های گذشته خود گذاشته و  همان‌گونه که گذشتگان آنها منکر آیات الهى و معجزات موسى(ع) شدند، رفتار ناشایستشان در نسل‌های بعدی نیز تأثیرگذار بود! مگر آنان نبودند که می‌خواستند مسیح(ع) را به صلیب بکشند؟! مگر چندین بار به پیامبر اسلام(ص) خیانت نکرده و شعله چندین نبرد را با حضرتشان نیافروختند؟!
بنابر این، اگر کسی بدون تعصب داستان یهود را مطالعه کند، خواهد دید که بیشتر افراد موجود در نسل‌های مختلف بنی‌اسرائیل، در یک مسیر بودند؛ همان لجاجت، عصبیت، خودخواهى، ضدیت با عدالت، دشمنى با اولیاى حق و... که بنی‌اسرائیل نسل‌های اول داشتند، تماماً به نسل‌های بعدی نیز منتقل شد. منتها اینان آن نفوذ و قدرت را نداشته، و گر نه دنیا شاهد چه خون‌ریزی‌ها و جنایاتى از آنان می‌بود.
شاید همین نکته سرّ این باشد که داستان بنی‌اسرائیل عصر حضرت موسى را بر یهودی‌هاى عصر نزول قرآن بیان کرده، و آنان را مورد خطاب قرار داده است؛ یعنی کنایه از این‌که شما نیز مانند پدرانتان می‌باشید که عهد خدا را می‌شکنید و به نعمت‌های الهی کفر می‌ورزید.[7]
پرسش دیگر آن است که آیا بنی‌اسرائیل پیش از موسی(ع) نیز پیامبرانی را کشته بودند که قرآن در توصیف نسل معاصر با موسی(ع) می‌فرماید «یقتلون النبیین»؟ در پاسخ باید گفت که در نگاه اول، ظاهر برخی آیات نشانگر آن است که قبل از حضرتشان نیز پیامبرانی توسط بنی اسرائیل کشته شده‌اند، اما به هر حال، نام این پیامبران شهید در قرآن وجود نداشته و نیز با اندک جست‌وجویی که داشتیم، در دیگر منابع نیز به نام آنان برخورد نکردیم.
با این وجود، ممکن است که فرازی چون آیه 61 بقره تنها در نکوهش بنی‌اسرائیل دوره موسی(ع) نپرداخته، بلکه تنها فراز اول آن مرتبط با دوران حضرتشان بوده، اما فرازهای بعدی مرتبط با نسل‌های بعدی باشد.

---