1. واژه «عام» در اصطلاح علم اصول، عبارت است از: هر لفظ یا کلامی که همه آنچه را که صلاحیت دارد، در بر گیرد.[1] در مقابل خاص، که عبارت است از: هر لفظی که از آن، یک معنا اراده شود، چه آن یک معنا، معین باشد؛ مانند نام فردی شناخته شده، یا معین نباشد؛ مانند نام اشیاء.[2]
حال، در علم اصول گفته می‌شود، هر گاه لفظ عامى استعمال شود و تردید داشته باشیم که آیا تخصیص خورده یا نه؟ «اصل عموم» یا «اصالة العموم» جارى می‌شود و در پرتو آن، عمومیّت لفظ بر گوینده و شنونده حجّت خواهد بود.[3]
2. واژه «مطلق» در اصطلاح علم اصول، عبارت است از: لفظ یا کلامی که به وسیله برخی صفات و یا عوارضی که می‌تواند داشته باشد قید نخورده باشد.[4] در مقابل مقیّد، که لفظ، با وجود توانایی برای شمول، ولی به وسیله صفت یا عرضی قید می‌خورد و رابطه آن با مطلق، تقابل عدم و ملکه است.[5]
درباره «اصالة الاطلاق» نیز گفته می‌شود، هر گاه در لفظ مطلقى - به جهت احتمال وجود قید - احتمال تقیید ‌رود، «اصل اطلاق» جارى می‌شود و در پرتو آن، اطلاق لفظ بر گوینده و شنونده حجّت است.[6]

---