یکی از سنت های پیامبر (ص) و ائمه (ع) انگشتر به دست کردن بوده که در روایات ما اشاره هایی در مورد جنس، شکل و طرح روی آن وجود دارد. انگشتر عقیق به دست کردن مستحب است و روایات زیادى در فضیلت آن نقل شده است. که یکى از آنها این سخن امام صادق (ع) است: "ر کس انگشترى داشته باشد که نگین آن عقیق باشد فقیر نخواهد شد...". انگشتر فیروزه و یاقوت به دست نمودن نیز مستحب است و در روایتى آمده است که آنها فقر را از انسان دور مى‏کنند.[1]

"وَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ رَفَعَهُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ تَخَتَّمَ بِالْفَیْرُوزَجِ لَمْ یَفْتَقِرْ کَفُّهُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ".[2] این روایت مرسل است؛ یعنی اعتبار آن محل تردید است. البته معنای این روایت آن است که دستش پیش کسی دراز نمی شود و به فقر مبتلا نمی گردد، پس تعبیر " لَمْ یَفْتَقِرْ کَفُّهُ" یک تعبیر کنایی است، اما این که چگونه انگشتر فیروزه در فقیر نشدن انسان تاثیر گذار است باید گفت: همان گونه که در فلسفه احکام گفتیم،[3] هرچند همه احکام بر اساس مصالح و مفاسد است و هر حکمی دارای فلسفه و علتی است، ولی بیان و کشف علت تمام جزئیات احکام، کار بسیار مشکلی است.