1. افعال مدح و ذمّ چهار تا هستند: «نعم، حبذّا، بئس، ساءَ». «نعم و حبذّا» برای مدح و ستایش و «بئس و ساءَ» برای ذمّ و نکوهش به کار می‌روند.[1]
2. علاوه بر ویژگی معنایی بالا، ویژگی لفظی افعال‏ مدح‏ و ذم‏ آن است که دو اسم را رفع می‌دهند[2] که در مواردی یکی از آنها ضمیر مستتر است:

«إِنَّا وَجَدْناهُ صابِراً نِعْمَ الْعَبْدُ».[3] یعنی(نعم العبد هو)

«بِئْسَ الرَّجُلُ زَیْدٌ».

3. گاهى فاعل این افعال، حذف شده و پس از فعل، اسمى منصوب براى تمیز آورده می‌شود؛[4] مثل: «نِعْمَ رَجُلًا زَیْدٌ»، که «رجلاً» تمیز براى فاعل محذوف و مستتر است.

[1]. مدنى، علیخان بن احمد، الحدائق الندیة فی شرح الفوائد الصمدیة، ص 688، قم، ذوی القربى‏، چاپ اول، بی‌تا؛ جمعى از علما، جامع المقدمات، محقق، جراثیمى، جلیل‏، ص 299، قم، مؤسسة النشر الإسلامی‏، چاپ چهارم، بی‌تا. 

[2]. الحدائق الندیة فی شرح الفوائد الصمدیة، ص 688؛ ر. ک: سرور، ابراهیم حسین‏، المعجم الشامل للمصطلحات العلمیة و الدینیة، ج ‏2، ص 53، بیروت، دار الهادی‏، چاپ اول، 1429ق.

[3]. صاد، 44.

[4]. الحدائق الندیة فی شرح الفوائد الصمدیة، ص 688.