کد سایت
fa93000
کد بایگانی
82975
نمایه
زندگی‌نامه شعیای نبی(ع)
طبقه بندی موضوعی
پیامبران و کتابهای آسمانی,پیامبران و امامان
برچسب
سلیمان|زندگی‌نامه|بنی اسرائیل|شعیا|امصیا
خلاصه پرسش
آیا «شعیا» نام یکی از پیامبران بنی‌اسرائیل بود، و آیا در قرآن کریم، اشار‌ه‌ای به داستان این پیامبر شده است؟
پرسش
آیا شعیا پیامبر مبعوث به سوی بنی‌اسرائیل بود؟
پاسخ اجمالی
در منابع تاریخی گزارش شده است شعیا بن امصیا،[1](اموص)،[2] (راموص)،[3] یکی از پیامبران الهی[4] از نسل حضرت سلیمان(ع) بود[5] که در بیت المقدس زندگی می‌کرد.[6]
یکی از دلایل پیامبر بودن شعیا، دعای امام صادق(ع) در نیمه ماه رجب است که از او به عنوان یکی از پیامبران الهی یاد می‌کند و بر او درود می‌فرستد: «اللَّهُمَ صَلِّ عَلَى هَابِیلَ وَ شَیْثٍ وَ إِدْرِیسَ ... و شَعْیَا ...».[7]
همچنین روایت است که امام رضا(ع) در مناظره با «رأس الجالوت»، از شعیا(ع) به عنوان پیامبر یاد می‌کند و سخن او را برای اثبات حقانیت پیامبر اسلام(ص) شاهد قرار می‌دهد. و آنها نیز کلام امام(ع) را قبول می‌کنند.[8]
شعیای نبی بعد از حضرت یونس[9] و دانیال[10] و قبل از حضرت زکریا و یحیی(ع) زندگی می‌کرد.[11] رسالت شعیا تبلیغ دین موسی(ع) بود و بنی اسرائیل را به دین ایشان دعوت می‌کرد.[12] و بعد از تخریب بیت المقدس، شعیا(ع) آن‌را بازسازی کرد.[13]
علت کشته شدن شعیا
در مورد علت کشته شدن شعیای نبی دو نقل وجود دارد.
1. با مردن «حزقیا» پادشاه زمان شعیا[14] بنی اسرائیل در زمین فساد کردند، اما شعیا(ع) آنها را از این‌کار منع کرد. آنها نیز قصد کشتن او را کردند؛ لذا شعیا(ع) فرار کرد و در میان درختى مخفی شد، اما ابلیس جای او را به بنی‌اسرائیل نشان داد و آنها او را در درخت به دو نیم تقسیم کردند.[15] از این‌رو گفته شده است که فساد بنی‌اسرائیل که در قرآن به آن اشاره شده است،[16] مربوط به کشته شدن شعیا(ع) است.[17]
2. به دلیل بشارت دادن حضرت شعیا(ع) به پیامبری حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص)، قوم شعیا(ع) او را هفتاد روز در بیت المقدس گردانیدند و سپس افرادی او را به قتل رساندند.[18]
یکی از دلایل پیامبر بودن شعیا، دعای امام صادق(ع) در نیمه ماه رجب است که از او به عنوان یکی از پیامبران الهی یاد می‌کند و بر او درود می‌فرستد: «اللَّهُمَ صَلِّ عَلَى هَابِیلَ وَ شَیْثٍ وَ إِدْرِیسَ ... و شَعْیَا ...».[7]
همچنین روایت است که امام رضا(ع) در مناظره با «رأس الجالوت»، از شعیا(ع) به عنوان پیامبر یاد می‌کند و سخن او را برای اثبات حقانیت پیامبر اسلام(ص) شاهد قرار می‌دهد. و آنها نیز کلام امام(ع) را قبول می‌کنند.[8]
شعیای نبی بعد از حضرت یونس[9] و دانیال[10] و قبل از حضرت زکریا و یحیی(ع) زندگی می‌کرد.[11] رسالت شعیا تبلیغ دین موسی(ع) بود و بنی اسرائیل را به دین ایشان دعوت می‌کرد.[12] و بعد از تخریب بیت المقدس، شعیا(ع) آن‌را بازسازی کرد.[13]
علت کشته شدن شعیا
در مورد علت کشته شدن شعیای نبی دو نقل وجود دارد.
1. با مردن «حزقیا» پادشاه زمان شعیا[14] بنی اسرائیل در زمین فساد کردند، اما شعیا(ع) آنها را از این‌کار منع کرد. آنها نیز قصد کشتن او را کردند؛ لذا شعیا(ع) فرار کرد و در میان درختى مخفی شد، اما ابلیس جای او را به بنی‌اسرائیل نشان داد و آنها او را در درخت به دو نیم تقسیم کردند.[15] از این‌رو گفته شده است که فساد بنی‌اسرائیل که در قرآن به آن اشاره شده است،[16] مربوط به کشته شدن شعیا(ع) است.[17]
2. به دلیل بشارت دادن حضرت شعیا(ع) به پیامبری حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص)، قوم شعیا(ع) او را هفتاد روز در بیت المقدس گردانیدند و سپس افرادی او را به قتل رساندند.[18]
[1]. ابن کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 2، ص 32، بیروت، دار الفکر، 1407ق.
[2]. مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج 3، ص 113، مکتبة الثقافة الدینیة، بور سعید، بی‌تا.
[3]. مستوفی قزوینی، حمد الله بن ابی بکر بن احمد، تاریخ گزیده، تحقیق: نوایی، عبد الحسین، ص 50، تهران، امیر کبیر، چاپ سوم، 1364ش.
[4]. ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر(تاریخ ابن خلدون)، تحقیق خلیل شحادة، ج 2، ص 121، بیروت، دار الفکر، چاپ دوم، 1408ق؛ البدء و التاریخ، ج 3، ص 5.
[5]. تاریخگزیده، ص50.
[6]. تاریخگزیده، ص50.
[7]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 2، ص 809، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق.
[8]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج 1، ص 165، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.
[9]. ابن جوزی، عبد الرحمن بن علی، المنتظم، محقق، عطا، محمد عبد القادر، عطا، مصطفی عبد القادر، ج 1، ص 397، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1412ق.
[10]. البدء و التاریخ، ج 3، ص 114.
[11]. البدایة و النهایة، ج 2، ص 32.
[12]. طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 1، ص 532، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.
[13]. یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله، معجم البلدان، ج 5، ص 167، دار صادر، بیروت، چاپ دوم، 1995م.
[14]. البدایة و النهایة، ج 2، ص 32.
[15]. البدء و التاریخ، ج 3، ص 113.
[16]. اسراء 4.
[17]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 6، ص 614، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[18]. تاریخ گزیده، ص 51.