در برخی از منابع برای آغاز قرائت قرآن این دعا ذکر شده است:

«بسم اللّه الرحمن الرحیم هذا کلام ربنا و صفات ربنا، ربنا آمنا بما أنزلت و اتبعنا الرسول فاکتبنا مع الشاهدین، اللهم أنزلته بالحق و بالحق نزل، اللهم عظم رغبتی فیه، و اجعله نورا لبصری و شفاء لصدری، اللهم أنطق به لسانی و زین به صورتی، و جمل به وجهی و جسدی، و ارزقنی تلاوته لغیر ریاء و سمعة، و علی طاعتک آناء اللیل و أطراف النهار، و اجعله حجة لنا لا علینا، و نبهنا من نومة الغافلین قبل الموت برحمتک یا أرحم الراحمین».[1]

مشابه این متن را نیز می‌توان در منابع متأخر مشاهده کرد، با این وجود گفتنی است که دعای مذکور در منابع اولیه شیعی به یکی از معصومان(ع) استناد داده نشده است؛ اما با توجه به آن‌که بخشی از این دعا برگرفته از آیات قرآن بوده و محتوای بخش‌های دیگر نیز منطبق با آموزه‌های اسلامی است، خواندن آن به قصد رجاء دارای پاداش خواهد بود ان‌شاء الله.

[1]. البونی، احمد بن علی‏، شمس المعارف الکبری‏، ص 133، بیروت، موسسة النور للمطبوعات‏، چاپ دوم، 1427ق.