ไม่จำเป็นจะต้องอ่านดุอาตามบทภาษาอรับ เพราะแม้ดุอากุนูตในนมาซก็อนุญาตให้กล่าวด้วยภาษาอื่นได้ แต่อย่างไรก็ตาม เป็นการสมควรอย่างยิ่งที่จะอ่านและพยายามครุ่นคิดในบทดุอาภาษาอรับที่บรรดาอิมามได้สอนไว้ ทั้งนี้ก็เนื่องจากเหตุผลที่ว่า:
ดังที่กุรอานคือพระวจนะของอัลลอฮ์ที่ใช้สนทนากับมนุษย์ ดุอาที่บรรดาอิมาม(อ.)สอนเราไว้ก็คือบทเอื้อนเอ่ยที่มนุษย์วอนขอต่ออัลลอฮ์ ดังที่ดุอาได้รับการเปรียบว่าเป็น“กุรอานที่เหิรขึ้นเบื้องบน” นั่นหมายความว่าดุอาเหล่านี้มีเนื้อหาลึกซึ้งแฝงเร้นอยู่ดังเช่นกุรอาน และเนื้อหาเหล่านี้จะได้รับการตีแผ่อย่างสมบูรณ์ด้วยภาษาอรับเท่านั้น
ด้วยเหตุผลดังกล่าว มุสลิมจึงควรเรียนรู้ความหมายของนมาซและดุอาต่างๆ เพื่อให้รู้ว่ากำลังเอ่ยขอสิ่งใดจากพระผู้เป็นเจ้า หากทำได้ดังนี้ก็จะส่งผลให้ศาสนกิจของตนอุดมไปด้วยสำนึกทางจิตวิญญาณ และจะทำให้สามารถโบยบินสู่ความผาสุกอันนิรันดร์ได้.
นอกเหนือปัจจัยดังกล่าวแล้ว ควรให้ความสำคัญกับปัจจัยอื่นๆด้วย อาทิเช่น เนื้อหาดุอาไม่ควรขัดต่อจารีตที่พระองค์วางไว้ ควรศอละวาตแด่นบีและวงศ์วานเสมอ ผู้ดุอาจะต้องหวังพึ่งพระองค์เท่านั้นมิไช่ผู้อื่น ให้บริสุทธิใจและคำนึงถึงความยากไร้ของตน ปากกับใจต้องตรงกันยามดุอา เคร่งครัดในข้อบังคับและข้อห้ามทางศาสนา กล่าวขอลุแก่โทษต่อพระองค์ พยายามย้ำขอดุอา มั่นใจและไม่สิ้นหวังในพระองค์.[1]
[1] มุฮัมมัด ตะกี ฟัลสะฟี,อธิบายดุอามะการิมุ้ลอัคล้าก,เล่ม1,หน้า 2. และ โค้รรัมชอฮี,สารานุกรมกุรอานและกุรอานศึกษา,เล่ม 1,หน้า 1054. และ ซัยยิดมุฮัมมัดบากิร ชะฮีดีและ ฮิบะตุดดีน ชะฮ์ริสทอนี,ดุอาและตะฮ์ลีลจากกุรอาน,หน้า 43. และ ซัยยิดอลีอักบัร,พจนานุกรมกุรอาน,คำว่าดุอา.