«قَتْل صَبْر» در لغت به معناى کشتن کسى در حال دستگیرى، در زندان و حبس و یا کشتن به همراه شکنجه است که شخص نتواند به هیچ وجه از خود دفاع کند، این عبارت در اصطلاح و در کاربردهای بیرونی خود نیز به همان معنای لغوى آمده است.^[1]

از امام صادق‌(ع) نقل شده است:

«لَمْ‏ یَقْتُلْ رَسُولُ اللَّه صَبْراً قَطُّ غَیْرَ رَجُلٍ واحِدِ، عُقْبَةُ ابْنِ‏ابْى‏ مُعیط ...»؛[2] رسول خدا(ص) جز فردی به نام عقبة بن ابى معیط، هیچ‌کس دیگر را با قتل صبر نکشت.[3]

امام سجاد(ع) در خطبه‌اى که براى مردم کوفه بیان کرده بود، فرمود:

 «... انَا ابْنُ مَنْ قُتِلَ صَبْراً، وَ کَفى بِذلِکَ فَخْراً»؛[4]

من فرزند همان کسى هستم که او را به قتل صبر کشتند، و این براى ما افتخار است.

[1]. ر. ک: ‏طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج 3، ص 360، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، 1375ش.                        

[2]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج 6، ص 173، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.                        

[3]. ر.ک: https://www.islamquest.net/fa/archive/fa21902 .

[4]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 4، ص 115، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.