علی رغم جستجو هایی که انجام دادیم برای مطلب مندرج در سؤال پاسخی از متون اصیل یافت نشد.
البته مطالبی به این مضمون در بعضی از کتابها نظیر گلچین احمدی، ج 2، ص 196 ( چاپ مشهور قم، سال 1385 چاپ دوم) آمده است که متأسفانه این کتاب هم از منابع اصیل نیست و آدرسی هم برای مطلب فوق ذکر نکرده است.
بله در بحارالانوار روایتی نقل شده است که: أَنَّ رَجُلًا بِلَا أَیْدٍ وَ لَا أَرْجُلٍ وَ هُوَ أَعْمَى یَقُولُ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ النَّارِ فَقِیلَ لَهُ لَمْ تَبْقَ لَکَ عُقُوبَةٌ وَ مَعَ ذَلِکَ تَسْأَلُ النَّجَاةَ مِنَ النَّارِ قَالَ کُنْتُ فِیمَنْ قَتَلَ الْحُسَیْنَ ع بِکَرْبَلَاءَ فَلَمَّا قُتِلَ رَأَیْتُ عَلَیْهِ سَرَاوِیلًا وَ تِکَّةً حَسَنَةً بَعْدَ مَا سَلَبَهُ النَّاسُ فَأَرَدْتُ أَنْ أَنْزِعَ مِنْهُ التِّکَّةَ فَرَفَعَ یَدَهُ الْیُمْنَى وَ وَضَعَهَا عَلَى التِّکَّةِ فَلَمْ أَقْدِرْ عَلَى دَفْعِهَا فَقَطَعْتُ یَمِینَهُ ثُمَّ هَمَمْتُ أَنْ آخُذَ التِّکَّةَ فَرَفَعَ شِمَالَهُ فَوَضَعَهَا عَلَى تِکَّتِهِ فَقَطَعْتُ یَسَارَهُ ثُمَّ هَمَمْتُ بِنَزْعِ التِّکَّةِ مِنَ السَّرَاوِیلِ فَسَمِعْتُ زَلْزَلَةً فَخِفْتُ وَ تَرَکْتُهُ فَأَلْقَى اللَّهُ عَلَیَّ النَّوْمَ فَنِمْتُ بَیْنَ الْقَتْلَى فَرَأَیْتُ کَأَنَّ مُحَمَّداً ص أَقْبَلَ وَ مَعَهُ عَلِیٌ وَ فَاطِمَةُ فَأَخَذُوا رَأْسَ الْحُسَیْنِ فَقَبَّلَتْهُ فَاطِمَةُ ثُمَّ قَالَتْ یَا وَلَدِی قَتَلُوکَ قَتَلَهُمُ اللَّهُ مَنْ فَعَلَ هَذَا بِکَ فَکَانَ یَقُولُ قَتَلَنِی شِمْرٌ وَ قَطَعَ یَدَایَ هَذَا النَّائِمُ وَ أَشَارَ إِلَیَّ فَقَالَتْ فَاطِمَةُ لِی قَطَعَ اللَّهُ یَدَیْکَ وَ رِجْلَیْکَ وَ أَعْمَى بَصَرَکَ وَ أَدْخَلَکَ النَّارَ فَانْتَبَهْتُ وَ أَنَا لَا أُبْصِرُ شَیْئاً وَ سَقَطَتْ مِنِّی یَدَایَ وَ رِجْلَایَ وَ لَمْ یَبْقَ مِنْ دُعَائِهَا إِلَّا النَّارُ [1]، اما باید توجه داشت که مضمون این روایت با آنچه در سؤال آمده است، تفاوت دارد.
[1] بحارالأنوار ج : 45 ص : 312: روایت شده: مردى که دست و پا نداشت و کور بود مىگفت: پروردگارا! مرا از آتش نجات بده! بوى گفته شد: تو (بعلت اینکه دست و پا ندارى) عقوبتى نخواهى داشت. با این حال باز هم دعا میکنى از آتش نجات پیدا کنى!؟
او گفت: من در کربلاء با آن افرادى بودم که امام حسین را کشتند.
موقعى که امام حسین شهید شد و مردم لباسهاى او را بتاراج بردند من یک شلوار و بند شلوار نیکوئى بپاى آن حضرت دیدم. تصمیم گرفتم: بند شلوار آن بزرگوار را غارت کنم. ناگاه دیدم آن حضرت دست راست خود را بلند کرد و روى آن بند شلوار نهاد، چون من نتوانستم دست آن مظلوم را رد کنم لذا آن را قطع کردم و در نظر گرفتم آن بند شلوار را باز کنم. ناگاه دیدم دست چپ خود را روى آن نهاد. من نیز دست چپ وى را قطع نمودم. سپس تصمیم گرفتم: آن بند شلوار را از شلوار سرقت کنم، ناگاه صداى زلزلهاى شنیدم و خائف شدم و آن را واگذار کردم.
خدا خواب را بر من مسلط نمود و در میان گشتگان خوابیدم. در عالم خواب دیدم: گویا: حضرت محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در حالى آمد که حضرت على و فاطمه علیهما السلام با آن بزرگوار بودند. آنان سر مقدس امام حسین را برداشتند و فاطمه اطهر آن را بوسید و فرمود: یا ولدى قتلوک، قتلهم اللَّه!
یعنى اى پسر عزیزم ترا کشتند، خدا آنان را بکشد! چه کسى این عمل را با تو انجام داده است؟ امام حسین میفرمود: شمر مرا شهید نموده است. و این شخصى که خواب است دستهاى مرا قطع کرده است. و بمن اشاره کرد. زهراى اطهر به من فرمود: خدا دستهاى تو را قطع کند و چشم تو را کور نماید و تو را داخل جهنم کند.
من در حالى بیدار شدم که چیزى را نمیبینم و دست و پاهاى من سقوط کردهاند تنها نفرینى که از حضرت زهراء باقى مانده این است که داخل جهنم گردم. زندگانى حضرت امام حسین علیه السلام، ص: 287.