۱. این طور نیست، گروه یا ملتی اگر دارای چند امتیاز از امتیازات فرهنگی و یا اجتماعی بودند، حتماً دارای امتیازات دیگر هم باشند.
2. هیچ ملتی را بی‌فرهنگ نمی‌توان گفت، بلکه فرهنگ‌ها متفاوت است. در آن زمان، زبان عربی تنها غنای ساختاری در گرامر و بلاغت داشته و لزوما غنای محتوایی نداشته است و قرآن به آن غنای محتوایی می‌دهد.
3. زبان، شعر، فصاحت و بلاغت پیش از آن‌که آموختنی باشد یک قریحه و ذوقی است که فطرتاً در برخی از افراد و یا گروه‌ها نهاده شده است.
4. زبان به تنهایی دلیلی بر تمدن قوم یا ملتی نیست؛ علاوه بر آن، مشخص نیست هر نظام متمدن و پیشرفته‌ای زبان بهتری داشته باشد. شاید ملتی از تمدن صنعتی بالاتری برخوردار باشند، اما از لحاظ ادبیات زبانی پایین‌ تر باشند.