رسیدن به مقام والای شهادت در راه خدا، آرزوی هر مسلمانی است. اولیای الهی بویژه در دعاها و مناجات با پروردگار از وی درخواست رسیدن به چنین جایگاهی را داشتند:
«اخْتِمْ لَنَا بِالسَّعَادَةِ وَ الشَّهَادَةِ فِی سَبِیلِک»؛
[1] خدایا سرانجام ما را سعادت و شهادت در راه خودت قرار ده.
«إِلَهِی وَ خَالِقِی وَ مَوْلَایَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اخْتِمْ لِی بِالشَّهَادَةِ وَ الرَّحْمَة»؛
[2] ای خدا و آفریننده و آقای من، بر محمد و آل او درود فرست، و سرانجام مرا شهادت و رحمت قرار ده.
«وَ أَسْأَلُکَ أَنْ تَجْعَلَ وَفَاتِی قَتْلًا فِی سَبِیلِکَ مَعَ أَوْلِیَائِکَ تَحْتَ رَایَةِ نَبِیِّک»؛
[3] و از تو درخواست میکنم که مرگ مرا کشته شدن در راهت، همراه اولیائت، تحت فرماندهی نبیت قرار دهی.
کسانی که واقعا آرزوی شهادت میکنند، همه چیز خود را به خدا سپرده، و اطمینان دارند که بعد از ایمان و اخلاص، همانگونه که هر چیزی که برای او پیش آید، به خیر و صلاح او است، هر اتفاقی که برای خانواده او نیز رخ دهد، به خیر و مصلحت آنان خواهد بود. (البته اگر آنان نیز مانند او با ایمان باشند) مؤمنان و اولیای الهی کسانی هستند که به این اطمینان رسیدهاند:
«أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ یَوْماً: مَا عَجِبْتُ مِنْ شَیْءٍ کَعَجَبِی مِنَ الْمُؤْمِنِ أَنَّهُ إِنْ قُرِّضَ جَسَدُهُ فِی دَارِ الدُّنْیَا بِالْمَقَارِیضِ کَانَ خَیْراً لَهُ، وَ إِنْ مَلَکَ مَا بَیْنَ مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا کَانَ خَیْراً لَهُ، وَ کُلُّ مَا یَصْنَعُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَه»؛
[4] روزى پیامبر (ص) فرمود: در نزد من هیچ چیز شگفت انگیزتر از حال مؤمن نیست، که اگر در این دنیا تمام بدنش را با قیچى قطعه قطعه کنند به خیر او است، و اگر هم تمام شرق و غرب زمین را مالک شود باز هم به خیر او است. و هر چیزی که خداوند برای او قرار داده باشد، خیر او در همان است.
از همینرو است که قرآن کریم در وصف چنین انسانهایی میفرماید: «... إِنَّ صَلاتی وَ نُسُکی وَ مَحْیایَ وَ مَماتی لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمین»؛
[5] نماز و تمام عباداتم، و زندگى و مرگم، همه براى خداوند پروردگار جهانیان است.
البته آنانی که برای خود، آرزوی شهادت میکنند برای بازماندگانشان نیز طلب صبر و عاقبت بخیری میکنند. آنان میگویند:
«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَ الْغَدَاةَ نَفْسِی وَ مَالِی وَ أَهْلِی وَ وُلْدِی»؛
[6] بار خدایا، من در این بامداد خودم، مالم، خانوادهام و فرزندانم را به تو میسپارم.
«اعیذ نفسی و أهلی و دینی و مالی و ولدی و خواتیم عملی و ما خوّلنى ربّی و رزقنى بعزّة اللَّه و عظمة اللَّه و جبروت اللَّه و سلطان اللَّه و رحمة اللَّه»؛
[7] جان خود و خانواده و دین و دارایى و فرزندان و سرانجام کارم و آنچه پروردگارم به من واگذار نموده و روزیم کرده، میسپارم به عزّت خدا و عظمت و جبروت و حاکمیّت و رحمت او.