کد سایت
fa86761
کد بایگانی
104264
نمایه
مکروه بودن نماز خواندن در وادی شقره
طبقه بندی موضوعی
حدیث,مکروهات نماز
خلاصه پرسش
در برخی روایات توصیه شده تا در «وادی شقره» نماز خوانده نشود. «وادی شقره» کجا است؟
پرسش
در برخی روایات توصیه شده تا در «وادی شقره» نماز خوانده نشود. «وادی شقره» کجا است؟
پاسخ اجمالی
بنابر روایات و دیدگاه فقیهان؛ نماز خواندن در «وادی الشُقره»، مکروه است:[1]
از امام صادق(ع) نقل شده است:
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة فَإِنَّ فِیهِ مَنَازِلَ الْجِنِّ»؛[2] در بیابان شقره نماز خوانده نشود؛ زیرا در آن‌جا منازل جنّ است.
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة».[3]
همچنین روایت شده است: «لَا یُصَلَّى فِی الْبَیْدَاءِ وَ لَا ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ لَا فِی وادی الشُّقْرَةِ وَ لَا فِی وَادِی ضَجْنَان»؛[4] در این مکان‌ها نماز خوانده نشود: بیداء، ذات الصّلاصل (زمینی که گِل سرخ‌رنگ آمیخته با ریگ است)، وادى الشّقرة و وادى ضجنان.
درباره این‌که مقصود از «وادی شقره» چیست، احتمالاتی در کتاب‌های شرح حدیث و فقهی داده شده است:
1. مراد، گیاه «شقائق نعمان» است؛[5] یعنی هر جایی که در آن، چنین گیاهى بروید، نماز در آن مکروه است. این گیاه، شقایقی به رنگ زیباى سرخ است.[6]
2. «وادی شقره»، نام مکان مشخصی در میان راه مدینه به مکّه است[7] که روایات بالا ناظر به آن است و در این صورت، تفاوتی نمی‌کند که در آن مکان، گیاه شقایق نعمان روییده باشد یا خیر.[8]
از امام صادق(ع) نقل شده است:
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة فَإِنَّ فِیهِ مَنَازِلَ الْجِنِّ»؛[2] در بیابان شقره نماز خوانده نشود؛ زیرا در آن‌جا منازل جنّ است.
«لَا یُصَلَّى فِی وَادِی الشُّقْرَة».[3]
همچنین روایت شده است: «لَا یُصَلَّى فِی الْبَیْدَاءِ وَ لَا ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ لَا فِی وادی الشُّقْرَةِ وَ لَا فِی وَادِی ضَجْنَان»؛[4] در این مکان‌ها نماز خوانده نشود: بیداء، ذات الصّلاصل (زمینی که گِل سرخ‌رنگ آمیخته با ریگ است)، وادى الشّقرة و وادى ضجنان.
درباره این‌که مقصود از «وادی شقره» چیست، احتمالاتی در کتاب‌های شرح حدیث و فقهی داده شده است:
1. مراد، گیاه «شقائق نعمان» است؛[5] یعنی هر جایی که در آن، چنین گیاهى بروید، نماز در آن مکروه است. این گیاه، شقایقی به رنگ زیباى سرخ است.[6]
2. «وادی شقره»، نام مکان مشخصی در میان راه مدینه به مکّه است[7] که روایات بالا ناظر به آن است و در این صورت، تفاوتی نمی‌کند که در آن مکان، گیاه شقایق نعمان روییده باشد یا خیر.[8]
[1]. حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 5، ص 157 - 158، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق؛ حلّى، حسن بن یوسف، نهایة الإحکام فی معرفة الأحکام، ج 1، ص 347، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1419ق؛ نجفى، محمد حسن، مجمع الرسائل (محشّٰى صاحب جواهر)، ص 203، مشهد، مؤسسه صاحب الزمان(ع)، چاپ اول، 1415ق.
[2]. برقى، احمد بن محمد، المحاسن، ج 2، ص 366، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق؛ ابن ادریس، محمد بن احمد، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ج 3، ص 644، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ دوم، 1410ق.
[3]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 3، ص 390، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[4]. صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 242، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ دوم، 1413ق.
[5]. حسینی عاملی، سید جواد بن محمد، مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامة، ج 6، ص 202، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ اول، 1419ق؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 80، ص 312، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[6]. بستانی، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدی عربی - فارسی، مترجم، مهیار، رضا، ص 532، تهران، انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1375ش؛ ر. ک: راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص 460، بیروت، دار القلم، چاپ اول، 1412ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 10، ص 181 – 182، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.
[7]. مجلسى، محمدتقى، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 113، قم، مؤسسه فرهنگى اسلامى کوشانبور، چاپ دوم، 1406ق؛ حلّى، حسن بن یوسف، منتهى المطلب فی تحقیق المذهب، ج 4، ص 348، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، 1412ق؛ فیض کاشانی، محمد محسن، مفاتیح الشرائع، ج 1، ص 102، قم، کتابخانه آیة الله مرعشى نجفى، چاپ اول، بی‌تا؛ جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، ج 8، ص 350؛ طریحی، فخر الدین بن محمد، مجمع البحرین، ج 3، ص 352 – 353، تهران، مرتضوى، چاپ سوم، 1375ش.
[8]. مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامة، ج 6، ص 202.