«سَوء» به فتح سین، مصدر و «سُوء» به ضم سین، اسم مصدر است که با وجود معنای نزدیکی که با هم دارند، ارتباط آن دو مانند ارتباط دو واژه «بد» و «بدی» است.
بدی در «سُوء» به ضم واو نهفته است، اما «سَوء» به فتح واو بیشتر در مواردی به کار می
رود که به خودی خود بد و زشت نیستند، اما وسیله
ای برای یک بدی شده
اند. به عنوان نمونه، باران به خودی خود بد نیست، اما اگر در مسیر عذاب قرار گیرد به آن «مطر السَّوء» گفته می
شود.
[1]
در نگاهی دیگر، تنها «سَوء» به فتح سین است که مضاف الیه واقع می
شود،
[2] اما هرگاه می
خواهیم این واژه را به عنوان مضاف قرار دهیم، از «سُوء» به ضم سین استفاده می
کنیم.
[3]
درباره روش استعمال این دو واژه، برخی علمای ادبیات عرب گفته
اند: «رجل السَوء» و «رجل سَوء» صحیح است ولی «الرجل السَوء» و «رجل السُوء» و «رجل سُوء» جایز نیست.
[4] طبق این بیان؛ باید عباراتی، مانند «وَ مِنْ شَرِّ قَضآءِ السّوءِ» را به فتح سین؛ یعنی «السَوء» بخوانیم.
واژه «سوأی» نیز مؤنث «اسوء»، و اسم تفضیل است.
[5]
[1]. مصطفوی، حسن،
التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 5، ص 252، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش.
[2]. مانند: «إمرأ سَوءٍ و قوم سَوءٍ».
[3]. مانند: «سُوء العذاب و سُوء الحساب».
[4]. ابن منظور، محمد بن مکرم،
لسان العرب، ج 1، ص 98، بیروت، دار الفکر، چاپ سوم، 1414ق.
[5]. قرشی، سید علی اکبر،
قاموس قرآن، تهران، ج 4، ص 347، دار الکتب الإسلامیة، چاپ ششم، 1371ش.