در گذشته‌ای نه چندان دور، عموم مردم برای بسیاری از اعضای بدن هیچ فایده‌ای نمی‌شناختند، اما به تدریج و با پیشرفت علم و دانش، آثار و فواید آن برای بشر روشن و آشکار شد.
اکنون نیز دانشمندان نمی‌توانند اعلام کنند که عضوی در بدن، قطعاً و صد در صد هیچ فایده‌ای ندارد. حداکثر آن‌که بگویند ما تا کنون به فایده مشخصی برای آن دست نیافتیم.
در این زمینه یکی از شاگردان امام صادق(ع) از آن‌حضرت چنین نقل می‌کند: «نیک اندیشه کن که چگونه آفرینش، از هر خطا، زیان و ناهماهنگى به دور است و یک‌سره حکمت و تقدیر و مصلحت و سود است. اصحاب «مانى» و دیگران که خواستند بر آفرینش و هدف‌مندى آن اشکال گیرند، رویش مو در روى زهار و زیر بغل را ناروا شمردند، غافل از این‌که رشد مو در این مکان‌ها با وجود رطوبت در آنها مرتبط است و چنان‌که گیاه در جاى مرطوب مىروید، مو نیز در این جاها رشد مىکند. آیا نمىبینى که این جاها براى پذیرش مواد زاید بدن از همه جا مناسب‌تر است؟ وانگهى این امر باعث مىشود که [گذشته از تدابیر الهى] خود انسان نیز قدرى به بدن خود برسد و از رهگذر بهداشت و نظافت، تنى سالم داشته باشد. همچنین با کوتاه کردن موهاى زاید بدن، روحیه آتشین، تندى، سرمستى و خشم او شکسته شود و از پرداختن به سرگرمی‌هاى گمراه کننده و بی‌کارى پرهیز نماید».[1]
البته ممکن است برخی اعضا - مانند آپاندیست - وجود داشته باشند که با عمل جراحی از بدن انسان برداشته شده و انسان هم بتواند بدون آنها زنده مانده و ظاهراً بدون مشکل چندانی زندگی کند، اما این بدان معنا نیست که وجود این اعضا از ابتدا زیادی و بی‌فایده بود! بلکه همواره این امکان وجود دارد که نبود آنها در بدن انسان در سلامت جسمی و روانی او تأثیرگذار باشد، البته تأثیری که بر همگان آشکار نیست.
این امکان نیز وجود دارد که وجود برخی اعضا در بدن برخی افراد مفید بوده و برای دیگران مفید نباشد، علاوه بر آن‌که برخی نیز به صورت طبیعی و مادرزادی از داشتن برخی اعضای مفید محروم‌اند که در آن نیز حکمتی وجود دارد، از جمله آن‌که دیگران ارزش نعمتی که به آنها داده شده را بدانند.
[1]. مفضل بن عمر، توحید المفضل، محقق، مصحح، مظفر، کاظم، داوری، ص 72، قم، چاپ سوم، بی‌تا.