بر اساس نظریهی معاد جسمانی که برگرفته از آیات و روایات است؛ انسان همانگونه که در دنیا از جسم و روح تشکیل یافته، در عالم آخرت نیز از جسم و روح، برخوردار است؛ از اینرو نعمتها و عذابهای عالم آخرت نیز مانند نعمتها و عذابهای دنیا بر دو گونهاند: برخی جسمانی و برخی معنوی هستند. البته مقصود از جسمانیبودن برخی از نعمتها یا عذابهای آخرت این است که دارای اوصافی مشابه نعمتها و عذابهای دنیایی است، هر چند تفاوت فراوانی با هم دارند.[1] بنابراین - بدون آنکه استناد این نظریه به برخی افراد را تأیید کنیم - تفسیر و تأویل تمام نعمتهای بهشتی به لذتهای معنوی و روحانی مخالف با ظاهر آیات و روایات است.
[1]. ر. ک: «بدن محشور در معاد جسمانی»، 6335؛ «معاد جسمانی»، 6234؛ «شیعه و معاد جسمانی»، 74341؛ «توصیف بهشت با مادیات»، 6328؛ «تفاوت پاداش دنیوی با اخروی»، 28137؛ «ملال آور نبودن نعمت های بهشتی»، 1823.