این داستان که گریه حضرت یعقوب(ع) در فراق فرزندش حضرت یوسف(ع) امری اشتباه بوده و از سوی جبرئیل به او توصیه شده تا توبه کند، گزارشی نیست که در قرآن کریم و روایات معتبر بدان اشاره شده باشد تا بر اساس آن هر گریه در هر فراق و مصیبتی را نادرست بدانیم. بلکه در طرف مقابل، گزارش
هایی - حتی در منابع اهل
سنت - وجود دارد که گریه یعقوب(ع) را دارای اجر و پاداش می
داند چنان
که در روایتی آمده است: رسول اکرم(ص) از جبرئیل پرسید: مزد و اجر یعقوب(ع) در مقابل این همه غم و اندوه چه قدر است؟ فرمود: «اجر صد شهید را خداوند به او داده است».
[1]
قرآن کریم در آیات 84-86 سوره یوسف، با آن
که به حزن و اندوه یعقوب(ع) که به کوری چشمانش انجامید اشاره می
کند، اما هیچ سرزنشی را متوجه او نکرده و تنها اعلام می
کند که فرزندانش او را سرزنش کرده
اند و از ظاهر آیه چنین برمی
آید که خدا این رفتار سرزنش
آمیز فرزندان یعقوب(ع) را رفتاری مثبت ارزیابی نکرده است.
2. این
گونه است که بر اساس روایات متعدد و متواتر، گریه برای مصائب و مظلومیت امامان(ع)، بویژه امام حسین(ع)، پاداش
های فراوانی دارد، حتی اگر این گریه از سوی امام دیگری مانند امام سجاد(ع) باشد. هم
چنین اندوهگین بودن در فراق امام مهدى(عج)، ندبه و اظهار شوق به لقاى او از ویژگی
های منتظران واقعی و عاشق است.
[2]
[1]. زمخشری، محمود،
الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج 2، ص 497، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، 1407ق؛ سیوطی، جلال الدین،
الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 4، ص 31، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق.