Ətraflı cavab

Sizin sualınızda bir neçə mövzu və incə məsələ vardır ki, onları bir-birindən ayırmaqla hər birinin barəsində nəzərimizi bəyan edirik.

a) İslam nəzərindən “mən” bədənlə tamamilə fərqli olan bir gerçəklikdir və “mənim gerçəkliyim maddədən uzaq və mücərrəd, eləcə də hərəkət, hiss, tədbir və düşüncənin mənşəyi olan bir cövhərdir” - deyən fəlsəfəçilərin nəzəriyyəsini dəstəkləyir.[1] Bir çox ayələr, o cümlədən “Hicr” surəsi, 29, “Mominun” surəsi, 14, “Ənam” surəsi, 93, “Həşr” surəsi, 19, “Şəms” surəsi, 7-8 bu həqiqəti aşkar şəkildə bəyan edir.

b) Ərəstu fəlsəfəsində deyildiyi kimi, insan (bir-birindən ayrı olan) ruh ilə cisimdən tərkib tapmamışdır,[2] əksinə, ruh (əvvəldən) maddə ilə yanaşıdır.

Quran ölümdən söhbət açan zaman “təvəffa” kəlməsindən istifadə edir.[3] “Vəfa” kökündən alınan “təvəffa” kəlməsi hər hansı bir şeyi azaldıb-artırmadan, dəqiq şəkildə əxz etməkdir. “Təvəffəytul-malə” dedikdə məqsəd budur ki, “malı kəm-kəsir olmadan əldə etdim”. Bu kimi ayələr göstərir ki, insanın gerçəkliyi və həqiqəti onun mücərrəd (qeyri-maddi) olan yönüdür. Məhz bu yön sayəsində aradan getmir, kəm-kəsir olmadan Allahın qeybi məmurlarına təhvil verilir.

“Səcdə” surəsinin 11-ci ayəsində buyurulur: “De, sizə məmur qoyulan ölüm mələyi sizi (ruhunuzu) əxz edəcək və sonra öz Pərvərdigarınıza tərəf qaytarılacaqsınız.” Bu ayədə iki cümlədə “bəzi hissəniz” kəlməsi deyil, “siz” (“kum”) cəm əvəzliyi gəlməsindən bu incə məsələni başa düşmək olar ki, insanların həqiqəti (siz – “kum”) həmin şeydir ki, ruhları qəbz edən mələk onu əxz edir. Çünki, bədən və onunla əlaqədar olan şeylər tədrici olaraq çürüyüb aradan gedir və heç bir yerə təhvil verilmir.[4]

v) Ruhun mənşəyi cisimdir; yəni o, maddənin təkamülünün nəticəsidir. Bu nöqtə insanın xilqətini bəyan edən “Mominun” surəsinin 14-cü ayəsindən əldə oluna bilər.[5] Yəni insan ilk əvvəldə maddə və cismani varlıq olmuş, maddənin dəyişilməsi nəticəsində mücərrədləşərək özünə digər bir xilqət almışdır. Belə ki, bu xilqətin əvvəlki təkamüllərə oxşarlığı yoxdur. Əksinə, ruhsuz maddə (təkamül nəticəsində) idrak və qüdrət sahibi olan bir varlığa çevrilmiş olur.

ğ) İslam nəzərindən ruh mücərrəd olan bir varlıqdır.

Əlbəttə, bunu da qəbul etmişlər ki, insan öləndə beyin neyronları və əsəb sisteminin aradan getməsi ilə onun dünyaya məxsus olan hiss və şurları aradan gedir. Amma bu o demək deyildir ki, onun ruhu, xəyali idrakları və vəhmləri də aradan getmiş olsun. Çünki cövhəri hərəkət ilə ruh “misali təcərrüd” halına çatır, ölümdən sora qalır və dünyada malik olduğu varlıqdan daha artıq və güclü bir varlığa çevrilir. Əksinə, bu mətləbi isbat edir ki, beyin və s. üzvlər ruhun fəaliyyət vasitəsi və alətlərindən hesab olunur. Bu maddi dünyada ruhun fəaliyyətləri belə bir vasitələr olmadan mümkün deyildir. Filosoflar ruhun mücərrəd olması ilə əlaqədar çoxlu dəlillər gətirmişlər ki, biz ixtisara riayət etmək üçün onlardan sərf-nəzər edirik.

Amma islamın bu barədəki nəzəriyyəsi:

“Səcdə” surəsinin 10-11-ci ayələri bu mənanı yetirir ki, ölümdən sonra sizin bədəniniz yerdə çürüyüb, itib-batır, pərakəndə vəziyyətə düşür. Amma sizin bir şeyiniz heç bir vəchlə itmir və axıra qədər qorunub saxlanır. O da sizin ruhunuzdur ki, ölüm mələyi onu almağa məmur olunmuşdur.

“Zümər” surəsinin 42-ci ayəsində isə deyilir: “Allah nəfsləri – ruhları alır.”

İndi soruşuruq: Maddi varlıq olan bədən ölümdən sonra qorunub saxlanırmı, yoxsa pərakəndə vəziyyətə düşüb itir?! Təbidir ki, ölümdən sonra insanın bədən üzvləri çürüyüb aradan gedir. Onda ruhu pərakəndə vəziyyətə düşmüş həmin hissələrdən ibarət hesab etmək necə mümkün ola bilər?! Halbuki, digər ayələrdə həyata aid olan bir sıra əməllər, o cümlədən ölümdən sonra mələklə danışmaq, arzu etmək, həsrət çəkmək və s. insana aid edilmişdir.[6]

Təbiət aləmində pərakəndə vəziyyətə düşüb dağılan hissələr belə işlərin öhdəsindən gələ bilərmi?! Buna görə də demək lazımdır ki, ölümdən sonra insanın ruhundan ibarət olan bütün gerçəkliyi ölüm mələyinin ixtiyarında olur. Qoruyub saxlanmağın ona istinad edilməsi və s. onun mücərrəd olmasına aşkar bir dəlildir.[7]

Bu aləmdəki vasitə rolunu oynayan hafizənin arada getməsi xatırlatma, hafizə və s. məsələlərdə ruha heç bir xələl varid etmir.

2. Hikməti-mütəaliyədə deyilmişdir ki, elm–alim–məlum bir-biri ilə məlumi biz-zatda (insanın zehnində və ruhunda həqiqi mənada hazır olan şeydə) eyniyyət təşkil edir. Bunların hamısı məlumi biz-zatdadır. Yəni mümkündür ki, məlum-bil-ərəz (yəni insanın ruhundan kənarda olan varlıq) və xarici şeyin əyani varlığı vahid olsun, lakin məlumi biz-zat və zehni məlum, dərk edən şəxslərin sayının çoxluğuna görə çox ola bilər.[8]

3. Fəza-zaman trayektoriyası fərziyyəsini qəbul və onu Minkovski diaqramı ilə bəyan etmək ruhun bədənə daxil olan atomların tənzimi üçün xüsusi bir qalib olmasını isbat etmir. Baxmayaraq ki, elmi mətləblər və təcrübi sınaqlar qoyulmuş bir prinsip ünvanı daşıyır, amma onların isbat və ya rədd edilməsi fəlsəfənin külli qanunlarında heç bir xələl icad etmir.

4. “Heç bir varlıq müstəqil bədənə malik deyildir” dedikdə məqsəd nədir? Əgər məqsəd bu olsa ki, “ruh xaric olandan sonra bədən qida periodunda qərar tutur və sair bədənlər üçün qidaya çevrilir”, onda bu məsələnin qəbul edilməsi sizin nəticə kimi aldığınız şeyi isbat etmir. Əgər məqsədiniz tənasüx, yəni nəfsin (ruhun) bu dünyada bir bədəndən əvvəlki bədəndən tamamilə fərqli olan tam başqa bir bədənə keçməsi olsa, (məs. bir canlı ölür və onun nəfsi – ruhu başqa bir heyvana və ya qeyri-heyvana keçir) öz yeridə isbat olunmuşdur ki, tənasüxün bütün qisimləri batildir.[9]

5. Bu dünya varlıqlarının hamısının qarşılıqlı olaraq bir-birinə bağlılığı və qarşılıqlı təsiri qəbul olunan bir məsələdir və fəlsəfə məsələlərdə deyilir ki, varlıq aləmi səbəb-nəticə sistemi əsasında qurulan bir aləmdir, səbəbindən qabaq heç bir nəticə yoxdur və heç bir səbəb öz nəticəsindən sonra qalmır. Onlar birlikdə olsalar da, amma səbəb rütbə cəhətindən daim nəticədən qabaqdır. Bu da hər bir şeyin başqasında təsiri mənasına deyildir.

Hər bir halda varlığın mərtəbələri təsbehin dənələri kimi qabağa keçirilə, təxirə salına bilməz; əksinə ədədlər silsiləsi kimidir ki, onun heç bir hissəsi öz olduğu məqamdan təxirə salına, qabağa keçirilə bilməz.

İrfan elmində də deyilmişdir ki, “təcafi” qeyri-mümkündür, Allahın isimlərinin hər biri özünə məxsus olan məqamda mülahizə olunur ki, bu da ilahi isimlərin “tovqifiyyəti” kimi təbir olunur. Bütün varlıqlar ilahi ayələrdir və hər biri də Allahın adlarından hər hansı birinin təzahür yeridir.[10]

6. Qalaktikanın fəza-zaman trayektoriyasının sadəcə bir hissəsinin nəzərə alınması bizim ölümə məhkum olmamağımıza necə dəlil ola bilər?! Bədən hissələrinin və s. sadəcə qalması insanın həmişəlik qalmasına dəlil ola bilməz. Amma əgər “insanın şəxsiyyəti onun ruhi ilədir və ruh mücərrəddir, eləcə də maddəyə məxsus olan dəyişikliklər, hissələrin ayrılması kimi işlərin ruhun qalmağında heç bir təsiri yoxdur, buna görə də insan ölmür, əksinə bir mənzildən başqa bir mənzilə keçir”, deyilsə, onda başqa məsələ.

7. Bizim taleyimizin bütün aləmin taleyinə bağlı olduğunu qəbul etsək, onda ölümün dəhşətli olmamasını nəticə almaq olmaz. Ölümdən qorxu hissi keçirməmək insanın ölümdən sonra özünün həqiqi mənlik və şəxsiyyətinin qaldığını bilməsindən – nəinki onun bədənin hissələrinin hər birinin  bir yerdə qalmış olduğuna inanmasından – sonra gəlir.

8. Dünyanın əzəli olub-olmamasından sual edirsiniz. Əgər dünya dedikdə məqsədiniz maddi dünyadırsa, onun əzəli olmasına heç bir dəlil yoxdur. Çünki bu aləmin məcmusu onun hissələrindən başqa bir şey deyildir. Digər tərəfdən də, onun hər bir hissəsi hadisdir və əvvəllər olmamışdır. Deməli, onun məcmusu da hadis olmalıdır. Amma əgər məqsədiniz ilahi feyzdirsə, onda demək lazımdır ki, ilahi feyz və Onun nemətləri həmişə əzəlidir, lakin bu, təbiət aləminin davamını və əzəli olmasını lazım tutmur.[11]

9. Amma çoxlarının müəyyən bir şey barəsində etiqadlı olması nəticəsində onun yəqin və qəti bürhan olub-olmamasına gəldikdə isə, cavab mənfidir. Çünki müəyyən bir məsələdə bir çoxlarının yekdil fikrə gəlməsi insan üçün zənn, yaxud xatircəmlik hasil olmasına səbəb ola bilər, lakin belə bir şey məntiqi cəhətdən yəqin və qəti fikrə, hər növ müxalif ehtimalı aradan aparan və inkar edən bürhana səbəb olmur. Xüsusilə qalaktika – zaman fərziyyəsinin əsası ilə əlaqədar söhbət etməyə daha çox vaxt lazımdır.