โลกที่มนุษย์อยู่อาศัยนี้มาจากคำว่า «ادنی» มาจากคำว่า «دنیء» และคำว่า «دنائت» ซึ่งหมายถึงความต่ำทรามยิ่งกว่า หรือการไม่มีค่าอันใด (เมื่อเทียบกับการมีชีวิตในปรโลก) หรือถ้ามาจากคำว่า «دنو» หมายถึงความใกล้ชิดยิ่งกว่า (เมื่อเทียบกับชีวิตในปรโลก)

อัลกุรอาน และรายงานฮะดีซ,ได้แบ่งโลกออกเป็น 2 ส่วน,อันได้แก่ โลกที่ได้รับการตำหนิ กับโลกที่ได้รับการสรรเสริญ.ส่วนใหญ่คำพูดของบรรดามะอฺซูม (อ.) เมื่อกล่าวถึงโลก และได้เตือนสำทับมนุษย์ว่าอย่างหลงกลโลก หรือออกห่างจากโลกแห่งความหลอกลวง, บ่งชี้ให้เห็นถึงโลกที่ได้รับการตำหนิและไม่ถูกยอมรับ,โลกซึ่งเจ้าของปรารถนามันเพื่อตัวเอง เขามองโลกด้วยความอิสระตามอำเภอใจ, ส่วนโลกที่ได้รับการสรรเสริญ, หมายถึงการมองโลกด้วยพ้นธสัญญามิใช่เสรีภาพ หมายถึงการใช้ประโยชน์จากอายุขัยที่มีอยู่ จากโอกาสที่ได้รับไปในหนทางอันเป็นที่พึงพอใจของอัลลอฮฺ และเป็นบันไดก้าวไปเพื่อแสวงหาความสมบูรณ์ด้านจิตวิญญาณ, และการมองโลกเช่นนี้,เป็นการมองด้วยความเสียสละ,และการให้ซึ่งเป็นความง่ายดายสำหรับมนุษย์ทั้งหลาย

ความรักและลุ่มหลงโลกคือแหล่งที่มาของความผิดพลาดทั้งปวง.ความสงบที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับมนุษย์คือ การปล่อยวางและการช่วยเหลือมนุษย์ให้พ้นจากความรัก ความลุ่มหลง และความโสโครกทั้งหลายของโลก การปรับปรุงแก้ไขจิตใจและการก้าวไปถึงยังตำแหน่งความเป็นบ่าวที่แท้จริงของพระเจ้า, นอกจากสองแนวทางนี้แล้ว อัลกุรอานยังได้กล่าวถึงแนวทางอื่นอีกมากมาย ซึ่งจะขอกล่าวพอสังเขปดังต่อไปนี้:

1.การรู้จักแก่นแท้และฐานภาพของตน เมื่อสัมพันธ์ไปยังโลก

2.จงคิดใคร่ครวญให้รอบคอบในตัวตนของโลก และผลกระทบไม่ดีเกี่ยวกับความรักและลุ่มหลงโลก

3.สนับสนุนส่งเสริมความศรัทธา พึงปฏิบัติคุณงามความดี มีความสำรวมตนจากบาป สร้างสรรค์ตนเอง,ขัดเกลาจิตวิญญาณและละทิ้งอำนาจฝ่ายต่ำ

4.รำลึกถึงความตายและวันฟื้นคืนชีพเสมอ

5.ศึกษาประวัติบรรพชนและบั้นปลายสุดท้ายของพวกเขา

6.อพยพและต่อสู้ดิ้นรน

7.หลีกเลี่ยงความอิจฉาริษยา การสั่งสมทรัพย์สมบัติจำนวนมากมาย ความหวังอันยาวนาน มีความพอใจในสิ่งที่ตนมี รู้จักประมาณตน และมีความเพียงพอในสิ่งที่ต้องการและจำเป็น

8.อดทนอดกลั้นและมีขันติธรรมต่อความยากลำบาก