คำว่า “มุฮิบบัต”มาจากรากศัพท์คำว่า “ฮุบ” ตามหลักภาษาหมายถึงความรักและมิตรภาพ,ความเมตตาและความแนบแน่น,ฮับบะ, ยุฮิบบุ, ฉันรักเขา, หรือฉันมีใจให้เขา[1]ด้วยเหตุนี้, มะฮฺบูบ, จึงหมายถึงผู้เป็นที่รัก

ความรักของอัลลอฮฺต่อปวงบ่าว

ความรักถือว่าเป็นความสัมพันธ์ที่มีอยู่ ซึ่งหนึ่งในสาเหตุสำคัญของความรักคือ, ความรักในตัวตน ซึ่งมีอยู่ในสรรพสิ่งทั้งหลาย,อัลลอฮฺ (ซบ.) ทรงล่วงรู้ถึงอาตมันบริสุทธิ์และความสมบูรณ์ของพระองค์ ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงทรงรักในพระองค์. ทำนองเดียวกันสิ่งถูกสร้างทั้งหลายของพระองค์ เนื่องจากพระองค์ทรงรักอาตมันบริสุทธิ์ของพระองค์ จึงทรงรักสิ่งเหล่านั้นด้วย, เนื่องจากสรรพสิ่งถูกสร้างทั้งหลายเป็นผลการกระทำของพระองค์ ซึ่งออกมาจากอาตมันบริสุทธิ์ของพระองค์

ความรักของอัลลอฮฺ (ซบ.) ต่อปวงบ่าวมิได้มีความหมายหรือมีความเข้าใจเหมือนกับความรักสามัญทั่วไป,เนื่องจากความสิ่งจำเป็นของความรักในความหมายของสามัญคือ ปฏิกิริยาแสดงออกของจิตใจและอารมณ์ ซึ่งอัลลอฮฺ (ซบ.) ทรงบริสุทธิ์จากสิ่งเหล่านี้, ทว่าความรักของอัลลอฮฺมาจากความรักของพระองค์เอง ที่มีต่ออาตมันบริสุทธิ์ของพระองค์, ความรักของอัลลอฮฺที่มีต่อพระองค์เองก็คือ ความรู้สึกที่ดี ในแง่นี้อัลลอฮฺ (ซบ.) ทรงเป็นหลักฐานของความสง่างาม, พระองค์จึงเป็นผู้มีความรัก, และเนื่องด้วยเหตุที่อาตมันของพระองค์เป็นหลักฐานแห่งอาตมัน,พระองค์จึงเป็นที่ถูกรักหรือเป็นที่รัก และเนื่องจากการกระทำของพระองค์มิได้แยกออกมาจากอาตมันของพระองค์ การงานนั้นจึงเป็นที่รักของพระองค์ไปด้วย หมายความว่า อัลลอฮฺ (ซบ.) ทรงรักการงานของพระองค์ และเนื่องจากสิ่งถูกสร้างทั้งหลายเป็นผลจากการงานของพระองค์ พระองค์จึงทรงรักสรรพสิ่งเหล่านั้นไปด้วย[2]

ดังนั้น สรรพสิ่งทั้งหลายบนโลกนี้จึงเป็นที่รักสำหรับอัลลอฮฺ (ซบ.) แต่สิ่งที่เรากำลังกล่าวถึงอยู่ในขณะนี้ไม่หมายถึงทุกสิ่ง ทว่าเป็นความรักที่พระองค์ทรงมีต่อมนุษย์เท่านั้น ในความหมายจำกัด ซึ่งจะกล่าวอธิบายต่อไป

เพื่อความชัดเจนยิ่งขึ้น, มนุษย์จะทำอย่างไรจึงจะกลายเป็นท