นอกจากอัลลอฮ์จะทรงมอบอำนาจแห่งตัชรี้อ์(บังคับใช้กฏชะรีอัต)[1]แก่นบี(ซ.ล.)และบรรดาอิมาม(อ.)แล้ว พระองค์ยังได้มอบอำนาจแห่งตั้กวีนีอีกด้วย อันทำให้พวกท่านเหล่านั้นสามารถจะแสดงอิทธิฤทธิ์ต่อสรรพสิ่งในโลกได้ อิมามบากิร(อ.)กล่าวว่า "พระนามอันเกรียงไกรของพระองค์(อิสมุ้ลอะอ์ซอม) มีเจ็ดสิบสามอักขระ "อาศิฟ บิน บัรคิยาอ์"(อัครสาวกของนบีสุลัยมาน(อ.)ล่วงรู้เพียงหนึ่งอักขระก็สามารถเคลื่อนย้ายบัลลังก์ของกษัตริยา"บิลกีส"มาไว้เบื้องหน้านบีสุลัยมานในชั่วพริบตา ในขณะที่พวกเรา(บรรดาอิมาม)ล่วงรู้ถึงเจ็ดสิบสองอักขระ"[2] จากฮะดีษนี้ทำให้เข้าใจอิทธิฤทธิ์ของบรรดาอิมาม(อ.)ได้มากยิ่งขึ้น

ปูชณียบุคคลเหล่านี้ยังคงไว้ซึ่งอิทธิฤทธิ์แม้สิ้นลมไปแล้ว ทั้งนี้ก็เพราะพวกเขาถือเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้เสื่อมอิทธิฤทธิ์ด้วยความตาย อย่างไรก็ดี บุคคลเหล่านี้มักจะระมัดระวังและไม่แสดงอิทธิฤทธิ์หรือการรู้แจ้งเห็นจริงในสถานการณ์ปกติ แต่จะกระทำเฉพาะกรณีที่จำเป็นจะต้องใช้อิทธิฤทธิ์เพื่อช่วยเหลืออิสลามและนำทางมนุษย์ สรุปคือบุคคลเหล่านี้มิได้แสดงอิทธิฤทธิ์อย่างพร่ำเพรื่อ

เหนือไปกว่านั้น อัลลอฮ์ผู้ทรงเป็นอภิมหาอำนาจเหนือสากลจักรวาล ก็ยังทรงเลือกที่จะใช้อำนาจในบางสภาวะการณ์เท่านั้น ตัวอย่างเช่นการที่มีผู้สร้างความเสียหายแก่กะอ์บะฮ์หลายกลุ่มในหน้าประวัติศาสตร์ แต่พระองค์ทรงใช้อำนาจพิเศษเฉพาะกรณีของอับเราะฮะฮ์ที่หวังจะบดขยี้กะอ์บะฮ์เท่านั้น เพื่อให้เป็นอุทาหรณ์แก่ชนรุ่นหลังให้ทราบว่า หากพระองค์ผู้ทรงเดชานุภาพสูงสุดทรงประสงค์ ก็สามารถจะบดขยี้กาเฟรและเหล่าทรราชย์ทั้งหมดในชั่วพริบตา แต่กระนั้นความเมตตาของพระองค์ก็เอื้ออำนวยให้ผู้กระทำผิดด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ได้รับการประวิงเวลาในการกลับตัวกลับใจ เพื่อในวันสิ้นโลกจะได้ไม่มีข้อทักท้วงว่า "หากพระองค์ทรงประวิงเวลาสักนิด เราก็คงจะพบทางนำเป็นแน่แท้" ด้วยมาตรฐานนี้เองที่บรรดานบีและอิมาม(อ.)จึงต้องปฏิบัติหน้าที่ให้สอดคล้องกับเหตุปัจจัยของคนทั่วไป เพื่อทุกคนจะสามารถเข้าใจหนทางที่เที่ยงตรงได้ อย่างไรก็ดี บางครั้งบุคคลเหล่านี้ก็แสดงอิทธิฤทธิ์เป็นกรณีพิเศษเพื่อปกป้องชีวิตตนและเหล่าสาวก ตลอดจนปกป้องฮะร็อมของตนเอง ซึ่งมีการบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ แต่ก็มิได้เป็นสิ่งที่จะอุบัติขึ้นบ่อยครั้ง ทั้งนี้ก็ด้วยเหตุผลที่นำเสนอไปแล้วข้างต้น

การให้เกียรติสุสานของบรรดาอิมาม(อ.)นับเป็นหนทางที่เที่ยงตรง ส่วนการประทุษร้ายต่อสถานที่ดังกล่าวก็นับเป็นหนทางที่หลงผิด แน่นอนว่าจารีตหนึ่งของพระองค์ก็คือการประทานเสรีภาพแก่มนุษย์ในการเลือกระหว่างหนทางที่เที่ยงตรงและหลงผิด หากบรรดาอิมาม(อ.)ใช้ความรู้แจ้งเห็นจริงและอิทธิฤทธิ์ของตนเพื่อทำลายศัตรูของอิสลามอย่างพร่ำเพรื่อ สิ่งนี้ย่อมขัดต่อจารีตวิถี(ซุนนะฮ์)ของพระองค์ และจะเป็นอุปสรรคต่อเป้าหมายการสรรสร้างมนุษย์ ในฐานะที่ทรงวางกฎให้มนุษย์สามารถพัฒนาตนเองโดยอิสระและต้องถูกทดสอบอย่างสม่ำเสมอ

เป็นที่น่าเสียใจที่มือสังหารพี่น้องมุสลิมผู้บริสุทธิ์ก็เป็นมุสลิมเช่นเดียวกัน หากแต่เป็นเครื่องมือของฝ่ายซาตาน และถูกล้างสมองให้ศรัทธามั่นว่ากำลังกระทำการอันเป็นที่พึงพอพระทัยของอัลลอฮ์ วิธีคิดของคนจำพวกนี้ทำให้เราฉุกคิดถึงกลุ่มเคาะวาริจจากสงครามนะฮ์เราะวานที่ได้ลอบสังหารท่านอิมามอลี(อ.)ในมัสญิดเพื่อหวังจะใกล้ชิดอัลลอฮ์ช่วงลัยละตุ้ลก็อดร์ อีกทั้งทำให้เรานึกถึงกองทัพของยะซีดที่ทำสงครามกับอิมามฮุเซน(อ.)เพื่อหวังจะใกล้ชิดอัลลอฮ์ ทั้งนี้ก็เพราะพวกเขาอ้างว่าอิมามฮุเซน(อ.)และเหล่าสาวกตกศาสนาของนบี(ซ.ล.)ผู้เป็นตาของท่านแล้ว เสมือนที่พวกเคาะวาริจก็ถือว่าท่านอิมามอลี(อ.)ตกศาสนาแล้วเช่นกัน แต่แม้จะเป็นอย่างไร บรรดาอิมาม(อ.)ผู้เมตตาก็มิได้ใช้อำนาจพิเศษโต้ตอบพวกเขาแม้สักครั้งเดียว

สุดท้ายนี้ขอฝากข้อคิดไว้ว่า การที่บรรดาอิมาม(อ.)มิได้ใช้อิทธิฤทธิ์ในการปราบปรามอธรรมก็เพื่อจะสอนให้มนุษย์ใช้วิธีทั่วไปในการนี้ กล่าวคือ หากบรรดาอิมาม(อ.)ใช้อิทธิฤทธิ์ ก็ย่อมจะไม่สามารถเป็นตัวอย่างให้กับพวกเราได้อีกต่อไป เนื่องจากมนุษย์ปุถุชนทั่วไปไม่อาจกระทำตามได้ สุดท้ายก็จะไม่มีวันทราบได้เลยว่า หากเราอยู่ในสถานการณ์เช่นสถานการณ์ของอิมามฮุเซน เราควรจะต้องทำอย่างไรเพื่อปกป้องอิสลาม
ด้วยเหตุผลเหล่านี้ บรรดาอิมาม(อ.)จึงใช้อิทธิฤทธิ์ในบางสถานการณ์เท่านั้น