در تحقق نیت نماز، ضروری نیست سخنی بر زبان جاری شود و همین اندازه که انسان قصد داشته باشد کار را برای رضایت خداوند عالم و کرنش در مقابل او انجام دهد کافی است. فقها در این باره می فرمایند که لازم نیست نیت را از قلب خود بگذراند یا مثلاً به زبان بگوید که چهار رکعت نماز ظهر مى‏خوانم، قربةً إلى اللَّه.[1]

اما اگر شخصی بخواهد نیت را با الفاظ به جا آورد از آن جایی که قبل از تکبیرة الاحرام هر سخنی جایز است؛ لذا استفاده از هر دو عبارت قربة إلی الله و قربة عند الله جایز است و ضرری به نماز نمی رساند، قربة إلی الله در عربی بسیار استعمال شده است و قربة عندالله هم ظاهراً از نظر لغت عربی اشکالی ندارد؛ چرا که خداوند متعال در قرآن می فرمایند: "وَ مِنَ الْأَعْرابِ مَنْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ یَتَّخِذُ ما یُنْفِقُ قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ صَلَواتِ الرَّسُولِ أَلا إِنَّها قُرْبَةٌ لَهُمْ سَیُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فی‏ رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ"[2]؛

گروهى (دیگر) از عربهاى بادیه‏نشین، به خدا و روز رستاخیز ایمان دارند و آنچه را انفاق مى‏کنند، مایه تقرّب به خدا، و دعاى پیامبر مى‏دانند آگاه باشید اینها مایه تقرّب آنهاست. خداوند بزودى آنان را در رحمت خود وارد خواهد ساخت به یقین، خداوند آمرزنده و مهربان است.

در عبارت "قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ" کلمه "عند" صفت است برای قربات و بنا به نظری ظرف است برای "یَتَّخِذُ".[3] و از آن جایی که قربات جمع "القربة" است،[4] و برخی کتب لغت، قائل اند که "عند" برای قرب و نزدیکی وضع شده است؛[5] لذا می توان عبارت قربة عندالله را نیز استعمال کرد.