موجودات هم از جهت ذات و هم از جهت صفات، نشانه های وجود خداوند متعال هستند؛ توضیح این که موجودات از نظر ذات و ماهیت ممکن الوجود هستند که در وجود و تحقق خود محتاج به خداوند واجب الوجود هستند؛ از این رو وجود و تحقق آنها دلیل بر وجود واجب تعالی و خداوند متعال است، بلکه براساس حکمت متعالیه وجود موجودات امکانی عین نیاز و وابستگی به واجب الوجود است؛ به بیان دیگر این گونه نیست که موجودات دارای ذاتی و وجودی باشند که محتاج به واجب الوجود است؛ بلکه وجود و ذات آنها عین احتیاج و فقر است.[1] البته بیان دقیق تر در این زمینه سخن عرفاست که معتقدند در عالم هستی فقط ذات متعالی خداوند موجود است و بقیه تجلی و ظهور اویند[2]، بنابراین باید گفت که در عالم هستی یک بود داریم و بقیه نمود آن بودند و این بیان آیه و نشانه بودن موجودات را بهتر می رساند؛ زیرا حقیقت آیه و نشانه چیزی جز نشان دادن نیست.

موجودات از نظر صفات نیز نشانه های وجود خداوند متعال هستند؛ مثلا نظم و هماهنگی موجود در آنها نشان گر وجود نیرویی آگاه و توانا است که نظم موجود در درون موجودات و نظم بیرونی حاکم بر روابط میان موجودات را ایجاد می کند؛ این نیروی آگاه و توانای بی پایان همان ذات متعالی خداوند است. چنان چه وجود حرکت در موجودات نیز نشانه وجود خداوند است؛ زیرا هر حرکت نیاز به فاعل و محرک غیر متحرک دارد و آن خداوند است.[3]

برای اطلاع بیشتر رجوع شود به سؤال 1041 (سایت: 1105) نمایه: فطرت و شناخت خدا.