امام حسن مجتبی(ع) اولین نوه پیامبر اسلام(ص) و اولین فرزند مشترک امام علی بن ابی‌طالب(ع) و حضرت زهرا(س) و دومین امام و پیشوای شیعیان، در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. پیامبر اسلام(ص) محبت ویژه‌ای به ایشان و برادرشان داشتند و به همین دلیل تا آخر عمر مورد احترام تمام مسلمانان – حتی دشمنانشان – بود. ایشان همیشه همراه و یاوری برای پدرشان بوده و پس از شهادت امام علی(ع) نیز با وی برای خلافت و جانشینی امام علی(ع) بیعت شد. مدت حکومت و زمام‌داری حضرتش تنها شش ماه و سه روز به طول انجامید. پس از آن تحت شرایط و عوامل خاص در سال 41 ق با معاویه صلح کرده و از کوفه به مدینه مراجعت نمود و باقیمانده عمر خود را در آنجا زندگی کرد و سرانجام با دسیسه معاویه به دست همسرش(جعده دختر اشعث کندی) مسموم شده و به شهادت رسید، و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش(فاطمه بنت اسد) به خاک سپرده شد.

به اعتراف دوست و دشمن، امام مجتبی(ع) در کمالات و فضایل اخلاقی انسانی کامل بود؛ امتیازاتی مانند: نوه پیامبر بودن و محبت پیامبر(ص) به ایشان، شباهت چهره‌شان به چهره پیامبر(ص)، یکی از مصادیق آیه تطهیر بودن، همراهی با پیامبر(ص) در جریان مباهله، تواضع، سخاوت، عبادت، یکی از دو سرور جوانان بهشت بودن و ...

برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد حضرتشان، علاوه بر پاسخ‌هایی که در ذیل آمده، می‌توانید به سرفصل امام حسن مجتبی(ع) در پایگاه نیز مراجعه فرمایید.