«وجود ربطی» در حکمت اسلامی به این معنا است که معلول‌ها و ممکن‌ها، هیچ وجود مستقلی از خود نداشته و نسبت به خداوند متعال تنها عین ربط و اضافه اشراقی هستند؛ و کاملاً وابسته به مبدأ فيض بوده، و با كسب فيض وجود از واجب الوجود، موجود شده و به وجود خود ادامه می‌دهند.

وجود ربطی از نوآوری‌های «حکیم ملاصدرا» است. بر اساس بحث «اصالت الوجود»، وجود معلول‌ها و ممکن‌ها، «وجود فقری» برشمرده می‌شوند و عین اضافه اشراقی و ربط به علت خویش به شمار می‌آیند.

ملاصدرا با نظریه نوین خویش نشان داد که هر چند معلول در خارج تحقق عینی دارد، اما وجود آن عین ربط و اضافه (اشراقیه) به علت خویش است و معلول به هیچ روی، وجود مستقل و قائم به ذات (یعنی وجود بنفسه) از خویش ندارد. هر چه دارد از علت خویش دارد و عین ربط به علت خویش است.