«فطرت» از ریشه‌ی «فطر» معانی گوناگونی دارد؛ مانند شكافتن، آفرینش بدون ابزار و بدون الگو که در قرآن کریم در هر دو معنا به کار رفته است.

سوره 35 قرآن کریم نیز «سوره فاطر» نام دارد که در آن به خلقت آسمانها و زمین اشاره شده است.

یکی از معانی فطرت، ذاتی‌بودن است. قرآن کریم «فِطرَة» را به معنای گونه‌ی خاصی از آفرینش به‌کار برده است، انسان نیز دارای يک سلسله ويژگی‌ها در اصل خلقت می‌باشد که مفهوم فطرت را می‌توان از این ویژگی‌ها برداشت کرد.

فطریات در معنای گسترده آن، در دو ناحیه‌ی دریافت‌ها و خواست‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند.

دریافت‌ها مربوط به شناخت‌های ذاتی بوده و خواست‌ها، مربوط به گرایش‌های ذاتی می‌باشند.

گرایش‌ها نیز خود به دو قسم تقسیم می‌شوند:

گرایش‌هایی که جنبه‌ی مادی داشته و برطرف کننده‌ی نیازهای جسمی انسان هستند که معمولاً به آنها «امور غریزی» گفته شده و به نوعی در دیگر موجودات زنده نیز وجود دارد. و گرایش‌هایی که روحانی بوده و نیازهای معنوی را برآورده می‌کنند و موجب کمال انسانی می‌شوند که به این نوع از گرایش‌ها، گرایش فطری (به معنای خاص) و یا مقدّسات گفته می‌شود.