حسین با کنیه‌ی ابو علی، معروف به ابن‌سینا و شیخ الرئیس، از فلاسفه‌ی بزرگ اسلامی و بنیان‌گذار مکتب فلسفی مشاء (سینوی) و پزشک بزرگ ایرانی، حدود سال 370 قمری در بلخ به دنیا آمد، و در محیطی شیعی رشد کرده و تربیت یافت. او با حکومت‌ شیعی «آل‌بویه» همکاری داشت. البته در مورد مذهب ابن سینا، اختلافاتی وجود دارد که اندیشمندان بسیاری شیعه بودن او را تأیید می‌کنند؛ اما برخی او را شیعه‌ی دوازده امامی و عده‌ای شیعه اسماعیلی می‌دانند.

ابن‌سینا خود در این مورد تمی‌گوید که پدر و برادرش از فرقهٔ اسماعیلیه بودند، اما تعبیرات مختلف او در کتاب‌هایش از قبیل افضلیت در معیار خلافت، عصمت و نص و تصریح برای امامت، بزرگ‌ترین شواهد شیعه دوازده‌امامی بودن او هستند. ابن‌سینا صاحب ده‌ها اثر فلسفی، پزشکی، منطق و... است که آثارش به عنوان مرجع علمی به زبان‌های مختلف ترجمه شده و در دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمی جهان تدریس ‌شده و هنوز نیز منبع مهمی برای تحقیق‌های علمی در دانش‌های گوناگون است. وی در سال 427، یا 428 در سن 57، یا 58 سالگی در همدان درگذشت و مقبره‌اش در این شهر قرار دارد. الشفاء، النجاة، الاشارات و التنبیهات، القانون فی الطب، کتاب الانصاف، المبدء و المعاد، از مهم‌ترین آثار این فیلسوف به شمار می‌روند.