عبد الرحمن بن ملجم مرادى از قبيله‌ی بزرگ «حِمْيَر» و خاندان «مراد» و هم‌پيمان «بنی‌جبله» از «كِنْدِه» بود‏.

در برخی گزارش‌ها؛ از ابن ملجم مرادی با عنوان «ابن الیهودیة»(فرزند یهودی) و «شبه الیهود»(شبیه یهودیان) یاد شده است. وی از خوارج نهروان بود که نخست با امام علی(ع) بیعت کرد و در جنگ صفین در کنار امام جنگید؛ اما پس از ماجرای حکمیت به خوارج پیوست و در جنگ نهروان با آن‌حضرت جنگید. بعد از شکست نهروانیان، ابن مجلم به اتفاق دو نفر از همفکرانش برای کشتن، امام علی(ع)، معاویه و عمرو عاص همدست شدند که وی ترور امام علی را بر عهده گرفت و در سحرگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال چهل قمری هنگام ورود امام برای اقامه‌ی نماز صبح در مسجد کوفه ضربتی بر فرق امام زد که حضرتشان بر اثر آن ضربت در بیست و یکم ماه رمضان به شهادت رسید. بعد از آن بود که ابن ملجم به وسیله امام حسن(ع) قصاص شد.