یکی از مسائلی که مادی‌گرایان و منکران خدا برای انکار وجود خالق هستی به آن استدلال می‌کنند وجود «شر» است. مهم‌ترین نقدی که بر این استدلال وارد می‌شود آن است که معتقدان به چنین برهانی، شر را به صورت مطلق فرض می‌کنند، به ‌گونه‌ای که هیچ خیری در او نیست. منشأ چنین نگرشی آن است که در نظر این عده، زندگی کوتاه مادی و دنیایی انسان، مقیاس همهٔ چیز است و هرچه با آن هماهنگ نباشد، شر مطلق است. در حالی ‌که اولاً: هیچ موجودی را نمی‌توان شر مطلق دانست؛ بلکه شر همیشه نسبی است. ثانیاً: زندگی انسان، محدود به زندگی ظاهری دنیا نیست؛ زندگی دنیا بخش کوچکی از حیات و زندگی طولانی انسان است.