1. آنچه که از منابع تاریخی و روایی در مورد منبع درآمد و هزینه زندگی ائمه(ع) به دست می­آید؛ این است که امامان شیعه نیز مانند دیگر مردم آن زمان، مهم­ترین منبع در آمدشان از راه کشاورزی و تجارت بوده است؛[1] مانند امام علی(ع) که در طول 25 سال دوری از مسائل سیاسی و حکومتی، به کشاورزی و کاشت نخل خرما اشتغال داشت. همچنین امام باقر(ع) نیز علاوه بر جلسات درس و تعلیم علوم و معارف دینی، دارای مزرعه بودند و ضمن این‌که از محصول زراعت خود، امرار معاش می­کردند، به فقرا و مستمندان نیز از همین محصولات کمک می­کردند. در این باره می توانید پاسخ ۱۱۰۰۶ را مطالعه کنید.

2. البته همان­گونه که می­دانید امامانی؛ مانند امام موسی کاظم(ع) مدت بسیار طولانی از عمرشان را در زندان بسر می­بردند تا این­که سر انجام در همان­جا به شهادت رسیدند، و یا امام حسن عسکری(ع) که در محاصره نظامی بود، اینان نیز شاید از ارثی که به آنها رسیده بود، امرار معاش می‌کردند، و تعدادی از ائمه نیز به سبب عداوت و دشمنی حاکمان جور به شهادت رسیدند و عمر طولانی نداشتند.

3. امامان شیعه علاوه بر این، از آن جهت که ولی امر مسلمان بودند، شیعیان و پیروانشان خمس و... را به آنان پرداخت می­کردند، بدیهی است که در ضورت ضرورت از آن طریق نیز می­توانستند قسمتی از هزینه زندگی خود را تأمین کنند.

۴. شایان توجه است؛ ائمه(ع) با آن‌که از توان مالی برخوردار بودند، اما در مخارج زندگی هیچ‌گاه دچار اسراف و تبذیر نمی‌شدند، حتی گاهی به حسب شرایط، کم‌تر از شئونات خود از متاع دنیا بهره می‌گرفتند، و از خوراک و پوشاک به حداقل اکتفا می­نموند؛ مانند حضرت علی(ع)، چنان­که خود می‌فرماید: «أَلَا وَ إِنَّ إِمَامَکُمْ قَدِ اکْتَفَى مِنْ دُنْیَاهُ بِطِمْرَیْهِ وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَیْه...»؛[2]‏ آگاه باش امام شما از تمام دنیایش به دو جامه کهنه، و از خوراکش به دو قرص نان قناعت نموده است.