هر نظام و حکومتی حتی حکومت‌هایی که ادعای آزادی محض و دموکراسی دارند، برای انتخاب شوندگان و انتخاب کنندگان شرایط و محدودیت‌هایی را تعیین می‌کنند. و در هیج جای دنیا نمی‌توان انتخاباتی را بدون حد و مرز تصور کرد. طبیعی است اسلام نیز برای رعایت بهتر قوانین، شرایط و محدودیت‌هایی را هم برای انتخاب شوندگان و هم برای انتخاب کنندگان در نظر گرفته است.
هنگامی که قرآن برای وصیت در امور فردی، انتخاب دو شاهد عادل را لازم می‌داند،![1] برای انتخابی که به امور اجتماعی او مربوط است نمی‌تواند بی‌تفاوت باشد بلکه معتقد است، امانت‌ها و مسئولیت‌های اجتماعی باید به اهلش سپرده شود: «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‏ أَهْلِها وَ إِذا حَکَمْتُمْ بَیْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْکُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا یَعِظُکُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ کانَ سَمیعاً بَصیراً»،[2] خدا به شما فرمان مى‌‏دهد که امانت‌‌ها را به صاحبانشان بازگردانید. و چون در میان مردم به داورى نشینید به عدل داورى کنید. خدا شما را چه نیکو پند مى‌‌‏دهد. هر آینه او شنوا و بینا است.
یکی از مصادیق امانت در بعد اجتماعی از نظر قرآن، مسئولیت‌ها و پست‌های اجتماعی است که این مسئولیت‌ها باید به هرکس که لیاقت، شایستگی و استعداد کار و مقامى را دارند سپرده شود.
در نظام اسلامی این اهمیت تا جایی است که حتی بالاترین مسئول اجتماعی نیز باید دارای شرایطی باشد که در قانون اساسی برای انتخاب او در نظر گرفته شده است؛ مانند عدالت، مدیریت، مدبریت و... .

---