در پاسخ به این پرسش می توان به چند نکته اشاره نمود:

1. صحنه آخرت صحنه ظهور و تجلى هیبت و کبریایى خداوند است. خداوند در توصیف روز قیامت مى فرماید: «   ...ت ا (مردم را) از روز ملاقات [روز رستاخیز] بیم دهد! روزى که همه آنان آشکار مى‏شوند و چیزى از آنها بر خدا پنهان نخواهد ماند (و گفته مى‏شود:) حکومت امروز براى کیست؟ براى خداوند یکتاى قهّار است! تا مردم را از روز ملاقات بیم دهد» [1] .

در آیات قرآن چند ویژگى از ویژگى هاى قیامت بیان شده که هر کدام اشارتى است به هیبت و عظمت خداوند.

 یکم: موانع مادى همچون کوه ها برچیده مى شود و به گفته قرآن زمین به صورت (قاعاً صَفْصَفا) هموار و بدون پستى و بلندى در مى آید [2] .

 دوم: دیگر همه انسان ها از درون قبرها سربر مى دارند و خارج مى شوند.

 سوم: اسرار درون همگان آشکار مى گردد [3] . و زمین آنچه در درون دارد بیرون مى فرستد [4] .

چهارم: نامه هاى اعمال گشوده مى شود و محتواى آن آشکار مى گردد [5] .

 پنجم: اعمالى که انسان از پیش فرستاده در برابر او مجسم مى شود [6] .

ششم: مسائلى را که انسان اصرار در اخفاى آنها داشت ظاهر مى گردد [7] .

 هفتم. زمینى که روى آن اعمال انجام داده و اعضاى پیکر انسان به افشاگرى برمى خیزند و حقایق را بازگو مى کنند [8] . و انسانها با تمام وجود و هستى خویش در آن صحنه عظیم ظاهر مى شوند و هیچ چیز مکتوم نمى ماند. [9] . براى اینکه بدانیم در آنجا چه غوغایى برپا مى شود کافى است فکر کنیم که اگر یک لحظه در این دنیا چنین صحنه اى برپا شود و درون و برون و خلوت و جلوت همه انسانها یکى گردد، چه ولوله اى در میان خلق ایجاد خواهد شد؟ و چگونه رشته هاى پیوند مردم از هم گسسته مى شود؟

2. علت بسیارى از ترس ها و هراس ها در آن روز ریشه در اعمال و کردار انسان دارد. انسان به خاطر رفتار ناشایستى که در این دنیا داشته است و به خاطر فزونى گناهان و انحرافات از درون دچار ترس و دهشت مى گردد. به گونه اى که خداوند در توصیف حالات انسان مى گوید:« در آن روز آنچنان وحشت سرتاپاى انسان را فرا مى گیرد که مادر شیرده، کودکان شیرخوارشان را فراموش مى کنند و هر باردارى جنین خود را بر زمین مى نهد و مردم را مست مى بینى، در حالى که مست نیستند ولى عذاب خداوند شدید است» [10] یعنى گروهى از مردم وقتی عملکرد و رفتارهاى ناشایست خود را مى نگرند و از طرف دیگر قدرت لایزال الهی را مى بینند ، چنین حالات هولناک و دهشتناکى براى آنها پیش مى آید. البته در مقابل گروه فوق افراد با تقوا و صالحى هستند که خداوند در مورد آنها مى فرماید:.« کسانى که در قیامت با حسنات و کارهاى نیک وارد شوند پاداش بهتر از آن یابند و ایشان از هول و هراس قیامت ایمن مى باشند.» [11] همچنین اهل ایمان که کار شایسته انجام داده اند:. «هیچ گاه هول و هراس هنگامه بزرگ قیامت آنها را محزون نخواهد ساخت و فرشتگان (رحمت) با آنها ملاقات خواهند کرد.» [12]

بنا براین تمام این ترس ها و هول و هراس ها به عملکرد انسان باز مى گردد. در حقیقت ترس انسان در قیامت مانند ترس مجرم در دادگاه عادلانه و در دست عاملان اجراى کیفر قانونى است و کسى که جرمى ندارد در پیشگاه عدالت کاملا آسوده خاطر است. اگر انسان، مؤمن و با تقوا باشد و در این دنیا اعمال صالحی انجام داده باشد، نه در وقت جان دادن هولى دارد و نه شب اول قبر و نه هنگام قیامت نگرانى دارد. از امام حسن (ع) پرسیدند: مرگ چیست که نسبت بدان نادانند؟ فرمودند: «بزرگترین شادمانى که بر مومنان وارد مى‏شود». [13]

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم از پى جانان بروم‏

بر هواى لب او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم‏

همچنین امام صادق (ع) فرمودند: «قیامت زفاف و عروسى اهل تقوا است». [14]

جهت آگاهی بیشتر مراجعه شود به:

1. نمایه خوف اولیای الهی، شماره 108 (سایت: 965) .

2. نمایه خدا، ترس یا محبت، شماره 64 (سایت: 305) .