الف. چغندر به عربی، یکی از معانی «السِّلْق»[1]‏ -به کسر سین و سکون لام- است. در طب سنتی، استفاده از برگ آن برای بهبود بیماری سفارش شده است، اما خوردن خود چغندر به جهت طبع سودایی توصیه نشده است، و شاید روایاتی که در آنها به صورت مطلق از چغندر تعریف شده، با روایتی که تنها توصیه به خوردن برگ آن شده مقیّد شود.
امام رضا(ع) می‌فرماید: «أَطْعِمُوا مَرْضَاکُمُ‏ السِّلْقَ یَعْنِی وَرَقَهُ فَإِنَّ فِیهِ شِفَاءً وَ لَا دَاءَ مَعَهُ وَ لَا غَائِلَةَ لَهُ وَ یُهْدِئُ نَوْمَ الْمَرِیضِ وَ اجْتَنِبُوا أَصْلَهُ فَإِنَّهُ یُهَیِّجُ السَّوْدَاءَ»؛[2] به بیماران خود چغندر که منظور برگ آن است بخورانید؛ زیرا در آن شفا است و ضرری ندارد و خواب بیمار را آرامش می‌دهد. و از خود چغندر دوری نمایید؛ زیرا سوداء را بیفزاید.
این روایت از نظر سند صحیح بوده و مشکلی ندارد.[3]
امام صادق(ع) نیز فرمود: «أَکْلُ السِّلْقِ یُؤَمِّنُ مِنَ الْجُذَامِ»؛[4] خوردن چغندر موجب ایمنى از جُذام است.
ب. در روایتی از امام صادق(ع) چنین نقل شده است که؛ «انَّ اللهَ تَعَالَى رَفَعَ عَنِ الْیَهُودِ الْجُذَامَ بِأَکْلِهِمُ السِّلْقَ وَ قَلْعِهِمُ الْعُرُوقَ»؛[5] خداوند، جذام را با خوردن چغندر و رگ زدن از یهود برداشت.
این روایت از جهت سندی به دو دلیل ضعیف است: 1. مرفوع است؛ روایت مرفوع یعنی یک یا بیشتر از یک راوی آن، از سند افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع.[6]
2. حسن بن علی بن أبی عثمان‏ که در سند این روایت آمده، ضعیف و محکوم به غلوّ است.[7]
اما با وجود ضعف این روایت از جهت سندی، روایات صحیح و معتبری نیز درباره فواید چغندر وجود دارند.[8]

---