مصیبتی که بنی‌امیه در کربلا بر امام حسین(ع) و اهل‌بیت(ع) ایشان وارد کردند، به حدی سخت و گران بود که نه تنها انسان‌های عاشق؛ بلکه عالم وجود از فرشتگان گرفته تا حیوانات نیز داغ‌دار این مصیبت شدند و بر بنی‌امیه به عنوان قاتلان آن‌حضرت، لعن و نفرین کردند.

بر همین اساس و در برخی روایات - صرف نظر از سند آن - اشاره شده است که کبوتر راعبی به طور ویژه بر دشمنان امام حسین(ع) لعنت می‌فرستد.

 «راعبی» نام منطقه غیر معروفی است و کبوتری در این منطقه زندگی می‌کند که دارای صدای زیبایی است. [1]

1. امام صادق‌(ع) فرمود: «کبوتر راعبی را در خانه‏هایتان نگهداری کنید؛ زیرا قاتلان امام حسین(ع) را لعنت می‏کند. خدا نیز قاتل امام(ع) را مورد لعنتش قرار دهد».[2]
2. داود بن فرقد گفت: در خانه‌ی امام صادق(ع) بودم. چشم من به کبوتری راعبی افتاد که مشغول خواندن بود و زیاد می‌خواند. امام(ع) فرمود: ای داود! می‌دانی این حیوان چه می‌گوید؟ عرض کردم: خیر. حضرت فرمود: قاتلان امام حسین(ع) را نفرین می‌کند. از این حیوان تهیه کنید و در منازل‌تان نگهداری کنید».[3]
3. امام صادق(ع) به کبوتر راعبی که صدای زیبایی داشت، نگاه می‌کرد. سپس به مردی فرمود: آیا می‌دانی که این پرنده چه می‌گوید؟ آن شخص پاسخ منفی داد. امام(ع) فرمود: این پرنده به (لعن بر) قاتلان امام حسین(ع) دعوت می‌کند؛ آن‌را در منزل خود نگهدارید و آن‌را به من هدیه دهید. سپس امام(ع) فرمود: آن‌را در منزل من قرار دهید تا با آن انس بگیرم.[4]
4. در روایت دیگری بدون ذکر موضوع لعن گزارش شده است که اسماعیل پسر امام صادق(ع) از عثمان اصفهانی‏ هدیه خواست و او یک پرنده راعبی به اسماعیل هدیه داد و امام(ع) فرمود: «آن‌را در خانه نگهدارید تا با من همدم باشد. عثمان گفت: نزد امام(ع) رفتم، همان کبوتر در برابر ایشان بود و برایش نان خرد می‌کرد».[5]

با فرض پذیرش سند این روایات، محتوای آن چیزی نیست که قابل دفاع نباشد و برای یک فرد مسلمان قابل پذیرش نباشد؛ زیرا قرآن کریم به سخن‌گفتن و درک‌کردن حیوانات تصریح کرده و به عنوان نمونه اعلام می‌دارد که از میان تمام پرندگانی که در خدمت سلیمان نبی(ع) بودند، این تنها هدهد بود که توانست خبر مهمی برای ایشان آورده و پیک ویژه آن‌حضرت شده و به دنبال آن، حادثه‌ای تاریخی را رقم بزند.[6]

پس این‌که تمام پرندگان در عزای حسین(ع) باشند و از این میان کبوتر راعبی به طور ویژه بر دشمنان آن‌حضرت لعنت بفرستد، با آموزه‌های اسلامی و قرآنی منافاتی ندارد.

[1]. واسطی زبیدی، محب الدین سید محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق، مصحح، شیری، علی، ج 2، ص 27، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، چاپ اول، 1414ق.‌

[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 548، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص 98، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، 1356ش.

[3]. کافی، ج ‏6، ص 547؛ کامل الزیارات، ص 98.

[4]. شیخ حر عاملی، هدایة الأمة إلی أحکام الأئمة(ع)، ج 5، ص 127، مشهد، آستانة الرضویة المقدسة، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، 1414ق.

[5]. کافی، ج 6، ص 548.

[6]. نمل ، 20 و آیات بعد از آن.