«عدم النفع»[1] به معنای سود نبردن، و «تفویت منافع» به معنای از بین بردن منفعت است. به نظر می‌رسد دایره «عدم النفع» گسترده‌تر از «تفویت منافع» باشد؛ زیرا در هر تفویت منفعتی، عدم نفع نیز رخ خواهد داد؛ اما این‌گونه نیست که هر عدم النفعی را بتوانیم تفویت منافع نیز به شمار آوریم؛ به عنوان مثال، اگر شخصی برای کالایی صد تومان هزینه کرد و آن‌را به همان صد تومان فروخت، در این‌جا عدم النفع صدق می‌کند؛ زیرا سودی به دست نیامده است؛ اما نمی‌توان به آن «تفویت منافع» گفت؛ چون گرچه سودی حاصل نشده؛ ‌اما این سود نبردن ناشی از دخالت دیگران نبود، ولی اگر کسی مانع از اجاره دادن اتومبیل یا مانع از کسب و کار و یا کشت در مزرعه دیگران شود، از آن‌جا که جلوگیری از سود از طرف فرد دیگری رخ داده است، با آن‌که «عدم النفع» نیز وجود دارد؛ اما در اصطلاح به آن «تفویت منافع» گفته می‌شود.

به عبارت دیگر، «تفویت منافع» در جایی است که شخصی مانع سود بردن دیگری شود؛ اما «عدم نفع» می‌تواند هم به دلیل جلوگیری دیگران از سود باشد و هم به دلایل دیگر. اما در مورد اول، معمولا از اصطلاح «عدم نفع» استفاده نمی‌شود، بلکه از اصطلاح «تفویت منافع» بهره گرفته می‌شود تا با استفاده از «باب تفعیل» نشانگر آن باشد که این سود نبردن ناشی از دخالت دیگران است.

[1]. ر. ک: «عدم النفع و ضرر نبودن آن»، 4155.