اساساً تجسم خدا و رفتن به سمت تجسیم خدا، باطل و مردود است؛ چراکه خدا جسم نیست و نمی شود او را تجسم کرد. خداوند یک حقیقتی است که در همه حقایق است. خدا یک چیزی است، اما مثل اشیا و چیزهای دیگر نیست. خدا همه جا حاضر است، و بر همه چیز ناظر، با همه چیز است، اما خدا قابل تجسم نیست. انسان باید خدا را به چشم دل بیابد، نه این که تجسم کند. در روایات هم آمده است، برخی می آمدند از ائمه (ع) سؤال می کردند، درباره این که علم خدا چیست. ائمه می فرمودند: این اشتباه است، دنبال این نروید. بنابراین نباید دنبال تجسم خدا رفت. این مسیر، مسیر اشتباه است. انسان باید سعی و تلاش کند تا با خدا مأنوس شود و خدا را در دل خود بیابد. لحظاتی که انسان حال خوش معنوی پیدا می کند، دلش می شکند، توجه ای پیدا می کند، آن لحظات ارتباط خاص با خدا است. آن لحظه را باید قدر دانست  و لحظه با ارزشی است. البته، خدا همیشه با ما و در کنار ما است. این انسان است که از او غافل می شود.

نمایه های مرتبط:

بی نهایت بودن وجود خدا، 1944 (سایت: 1944) .

رؤیت (دیدن) خدا، 295 (سایت: 1748) .