لطفا صبرکنید
35907
- اشتراک گذاری
در منابع حدیثی، روایاتی وجود دارد که می توان حمد و سوره نماز ظهر در روز جمعه را با صدای بلند خواند؛ مانند این روایت: "وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَوَّلَ مَا صَلَّى فِی السَّمَاءِ صَلَاةَ الظُّهْرِ یَوْمَ الْجُمُعَةِ جَهَرَ بِه"؛ پیامبر خدا اولین نمازی که در آسمان خواند، نماز ظهر جمعه بود که آن را با صدای بلند خواند.
در منابع حدیثی، روایاتی وجود دارد که می توان حمد و سوره نماز ظهر در روز جمعه را با صدای بلند خواند. برخی از این روایات این گونه است:
1. "وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَوَّلَ مَا صَلَّى فِی السَّمَاءِ صَلَاةَ الظُّهْرِ یَوْمَ الْجُمُعَةِ جَهَرَ بِه"؛[1] پیامبر خدا اولین نمازی که در آسمان خواند، نماز ظهر جمعه بود که آن را با صدای بلند خواند.
2. وَ قَالَ الْبَاقِرُ (ع): "الرَّجُلُ إِذَا صَلَّى الْجُمُعَةَ أَرْبَعَ رَکَعَاتٍ یَجْهَرُ فِیهَا ..."؛[2] مرد زمانی که نماز ظهر جمعه را به صورت چهار رکعتی می خواند، بلند بخواند ... .
3. "مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِیِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْقِرَاءَةِ یَوْمَ الْجُمُعَةِ إِذَا صَلَّیْتُ وَحْدِی أَرْبَعاً أَجْهَرُ بِالْقِرَاءَةِ فَقَالَ نَعَمْ".[3]
5. "وَ لَا تَجْهَرْ بِالْقِرَاءَةِ فِی صَلَاةِ الظُّهْرِ وَ الْعَصْرِ فَإِنَّ مَنْ جَهَرَ بِالْقِرَاءَةِ فِیهِمَا أَوْ أَخْفَى بِالْقِرَاءَةِ فِی الْمَغْرِبِ وَ الْعِشَاءِ وَ الْغَدَاةِ مُتَعَمِّداً فَعَلَیْهِ إِعَادَةُ صَلَاتِهِ فَإِنْ فَعَلَ ذَلِکَ نَاسِیاً فَلَا شَیْءَ عَلَیْهِ إِلَّا یَوْمَ الْجُمُعَةِ فِی صَلَاةِ الظُّهْرِ فَإِنَّهُ یَجْهَرُ فِیهَا وَ فِی الرَّکْعَتَیْنِ الْأُخْرَاوَیْنِ بِالتَّسْبِیح".[4]
البته، فقها با توجه به روایات این باب، در این که آیا می توان حمد و سوره نماز ظهر روز جمعه را با صدای بلند خواند، اختلاف نظر دارند،[5] ولی اتفاق دارند که خواندن حمد و سوره در نماز جمعه با صدای بلند مستحب است.[6]
[1]. محدث نوری، مستدرک الوسائل الشیعة، ج 4، ص 225، آل البیت، قم، 1408ق.
[2] . همان، ج 86، ص 210.
[3]. استبصار، ج 1، ص416، ح 1، "بَابُ الْجَهْرِ بِالْقِرَاءَةِ لِمَنْ صَلَّى مُنْفَرِداً أَوْ کَانَ مُسَافِراً".
[4]. من لا یحضره الفقیه، ج1، ص 308، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، 1413ق.
[5]. عاملی (شهید اول)، محمد بن مکی، ذکری الشیعة فی احکام الشریعة، محقق، مصحح، جمعی از پژوهشگران مؤسسه آل البیت (ع)، ج 3، ص 341 – 343، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ اول، 1419ق؛ قمّی (شیخ صدوق)، محمد بن علی بن بابویه، من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 418.
[6]. ذکری الشیعة فی احکام الشریعة، ج 3، ص 341؛ حلّی، حسن بن یوسف بن مطهر اسدی، قواعد الاحکام فی معرفة الحلال و الحرام، محقق، مصحح، گروه پژوهش دفتر انتشارات اسلامی، ج 1، ص 274، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1413ق.
