در این مسئله نظر مراجع تقلید کمی متفاوت است، اما در جمع‌بندی این نظرات می‌توان گفت: در این گونه موارد تشخیص آن به عهده مکلف است؛ مثلا در اثر بیماری گرفتار ضعف شدید باشد به هر حال در مریض تنها علامت شهوت کافى است و جستن لازم نیست چون تنها شخص مریض ممکن است که منی او جستن نداشته باشد ولی شهوت بدن باید باشد تا آن ماده حکم منی را بیابد و در مورد سست شدن بدن و عدم آن اختلاف است.[1]