در طول زندگی انسان‌ها به صورت مکرر، جدایی روح از بدن حاصل می‌شود ولی نه به صورت کلی، بلکه به صورت انقطاع ناقص. یکی از این موارد، زمان خواب است. وقتی کسی به خواب می‌رود، روح او به صورت ناقص بدن را رها می‌کند. شاهد این مدعا، این آیه قرآن است که می‌فرماید: «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حینَ مَوْتِها وَ الَّتی‏ لَمْ تَمُتْ فی‏ مَنامِها فَیُمْسِکُ الَّتی‏ قَضى‏ عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الْأُخْرى‏ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى»؛[1] خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض می‌کند، و ارواحى را که نمرده‌اند نیز به هنگام خواب می‌گیرد سپس ارواح کسانى که فرمان مرگشان را صادر کرده نگه می‌دارد و ارواح دیگرى را (که باید زنده بمانند) بازمی‌گرداند تا سرآمدى معیّن. در این امر نشانه‌هاى روشنى است براى کسانى که اندیشه می‌کنند!
در بخش ابتدایی این آیه شریفه؛ چنین می‌فرماید: «روح کسانی که وقت مرگشان فرا رسیده را نزد خود نگه می‌دارد»؛ یعنی وقتی کسی زمان مرگش فرا رسد، خدا روح او را نگه می‌دارد و از فرستادن دوباره آن به بدن، جلو گیری می‌کند. بنابر این، زمانی انقطاع اصلی ایجاد شده که روح بازگشتی نداشته است.

---