1. با توجه به این‌که همه انسان‌ها در روز رستاخیز و قیامت کبرا مبعوث خواهند شد، از این نگاه تفاوتی بین معصوم و غیر معصوم وجود نخواهد داشت.
قرآن کریم در این ارتباط می‌فرماید: «یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِیُرَوْا أَعْمالَهُمْ»؛[1] در آن روز مردم به صورت گروه‌‏هاى پراکنده (از قبرها) خارج مى‌‏شوند تا اعمالشان به آنها نشان داده شود.
«وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَةً وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَدا»؛[2] و روزى را به خاطر بیاور که کوه‌‏ها را به حرکت درآوریم و زمین را آشکار (و مسطح) مى‌‏بینى و همه آنان [انسان‌ها] را برمى‌‏انگیزیم، و احدى از ایشان را فروگذار نخواهیم کرد.
با توجه به این آیات و ده‌ها آیه دیگر، حشر در «معاد» یک حکم عمومى و همگانى است و هیچ‌کس از آن مستثنا نخواهد بود.
در آن روز اهل سعادت و رستگارى از اهل شقاوت و هلاکت متمایز مى‏‌شوند، تا نتیجه عملکرد دنیای‌شان را ببینند: «فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ* وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ»؛[3] پس هر کس به وزن ذره‌‏اى نیکى کرده باشد آن‌را مى‌‏بیند. و هر کس به وزن ذره‌‏اى بدى کرده باشد آن‌را مى‌‏بیند.
2. اما در مورد جایگاه ‌هر یک‌ از پیامبران‌ و امامان(ع)‌ در روز قیامت‌، و چگونگی حشر و موقعیتی که در معاد دارند، باید گفت به یقین تفاوت چشمگیری با دیگر مردم حتی مؤمنان، صالحان و شهیدان دارند؛ چرا که آنان برترین شفیعان در روز محشرند.
علی بن‌ إبراهیم، در تفسیر قمی در ذیل‌ آیه 185 سوره آل عمران: «فَمَن‌ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ»، از پدرش‌ إبراهیم‌، از سلیمان‌ دیلمی‌، از أبو بصیر، از امام صادق(ع) نقل می‌کند: چون‌ روز قیامت‌ بر پا شود، پیامبر اسلام(ص)‌ را می‌‌خوانند و به‌ او یک‌ پیراهن زیبای بهشتی‌ که‌ چون‌ برگ‌ گل‌ است‌ می‌‌پوشانند، و‌ او در طرف‌ راست‌ عرش‌ خدا می‌ایستد. بعد از او‌ حضرت‌ ابراهیم(ع)‌ را می‌‌‌خوانند و به‌ او یک‌ پیراهن زیبای سفید رنگ‌ می‌‌پوشانند، و او در طرف‌ چپ‌ عرش‌ خدا قرار می‌گیرد. پس‌ از آن علی بن‌ أبی ‌طالب(ع)‌ را می‌‌خوانند و به‌ او پیراهن زیبایی چون‌ برگ‌ گل‌ می‌‌پوشانند، و او را در طرف‌ راست‌ رسول خدا‌ جایش‌ می‌دهند. آن‌گاه حضرت‌ اسماعیل(ع)‌ را صدا می‌زنند و به‌ او پیراهن زیبای سفید رنگی‌ می‌‌پوشانند، و او را در طرف‌ چپ‌ ابراهیم(ع) قرار می‌دهند. پس‌ از اسماعیل(ع) حسن(ع)‌ را می‌‌خوانند و به‌ او پیراهن زیبایی چون‌ برگ‌ گل‌ می‌‌پوشانند، و او را در طرف‌ راست علی(ع)‌ می‌‌ایستانند. بعد از آن‌ حسین(ع)‌ را صدا می‌زنند و پیراهن زیبایی چون‌ برگ‌ گل‌ به‌ او می‌‌پوشانند، و او را در طرف‌ راست‌ حسن‌ جایش می‌دهند. آن‌گاه هر یک از ائمّه‌ را فراخوانده و پیراهن‌های زیبایی‌ چون‌ گل‌ بر تن آنان پوشانده و هر یک‌ را به‌ ترتیب‌ در طرف‌ راست‌ امام قبلی‌ می‌نشانند.[4]

---