در همه رساله های عملیه آمده است که: "اگر انسان شک کند که به اعضاى وضوى او چیزى چسبیده یا نه، چنانچه احتمال او در نظر مردم به جا باشد؛ مثل آن که بعد از گِل‏کارى شک کند گِل به دست او چسبیده یا نه، باید وارسى کند، یا به قدرى دست بمالد که اطمینان پیدا کند که اگر بوده برطرف شده یا آب به زیر آن رسیده است‏."[1]  بنا بر این چون در وضو لازم است آب به همه اعضا وضو برسد، کسی هم که به هر دلیل قسمتی از پوست اعضای وضویش کنده شده اما هنوز کاملاً جدا نشده است و گاهى به بدن مى‏چسبد و گاهى فاصله پیدا می کند، باید آن را قطع کند یا در هنگام وضو دقت کند که آب به زیر آن برسد. همه کسانی که با رساله و مسائل شرعی مأنوس هستند در مواقعی که احتمال عقلائی وجود مانعی در اجزاء وضو می دهند ،چنین دقت ها و وارسی هایی را انجام می دهند؛ زیرا در صورت صحیح نبودن وضو، نماز به تبع آن باطل می شود. پس لازم نیست که همیشه قبل از هر بار وضو گرفتن یک بار تمام اعضای وضو بررسی گردد بلکه تنها در مواردی که احتمال عقلائی وجود مانعی در اجزاء وضو می دهد ابتداء باید از نبودن مانع اطمینان حاصل نموده و سپس وضو گرفت.

برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به:

نمایه: وجود مانع در اعضای وضو و جبیره، سؤال شماره 4018 (سایت: 4318).