نماز دارای آداب باطنی بسیاری است،^[1] که یکی از آداب آن توجه دائمی به نماز است؛^[2] اگر نمازگزار توجهی به خدا نداشته باشد، خداوند از او روی برمی‌گرداند؛ امام صادق(ع) در این‌باره فرمود: «هنگامى که بنده به نماز می‌ایستد، خداوند به او رو می‌کند و همواره به او توجّه دارد تا آن‌که بنده سه بار به چیز دیگرى توجّه کند [و از خدا غافل شود]. پس از این سه بار بی‌توجهی است که خداوند از او روى می‌گرداند».^[3]
ناگفته نماند؛ اگرچه این نماز شایسته اجر و پاداش نیست، اما با این وجود، قضای آن نیز واجب نخواهد بود؛^[4] زیرا سخنی در این مورد در روایات وجود ندارد. راه جبران این کاستی‌ها در نماز، توجه بیشتر در نمازهای آینده و نیز خواندن نوافل(نمازهای مستحبی یومیه) است که از سوی معصومان(ع)، جبران‌کننده کوتاهی‌های موجود در نمازهای واجب اعلام شده است.^[5]

---