شغل آرایش‌گری و سلمانی در زمان پیشوایان معصوم(ع) نیز وجود داشت، و به کسانی که به چنین فعالیتی اشتغال داشتند «حلاق» گفته می‌شد. این واژه از ریشه «حلق» به معنای «تراشیدن» است. «حَلق‏ رأْسه»،‏ یعنی «سرش را تراشید». و اگر بخواهند زیادی و کثرت را نیز در آن لحاظ نمایند می‌گفتند: «و حَلَّقوا رؤُوسهم»؛ یعنی زیاد سرشان را می‌تراشیدند.[1]
البته، گفتنی است در گذشته‌های دور بسیاری از شغل‌ها به شکل امروزی که به صنوف مختلف تقسیم می‌شود و مکان و مغازه‌ای برای آن در نظر می‌گیرند نبود، و صاحبان بسیاری از مشاغل – مانند آرایشگران - به صورت سیار به فعالیت مشغول بودند. در همین راستا، گزارشهایی نیز وجود دارد که آرایشگرانی به اصلاح موی معصومان(ع) پرداخته بودند:
1. واقدی از ابن عباس و أبو سعید خدری نقل می‌کند: در حجة‌الوداع و در قربانگاه به سهیل بن عمرو می‌نگریستیم که شتری را برای قربانی نزد رسول خدا(ص) آورد، و حضرتشان با دست مبارکش آن‌را قربانی نمود. سپس آرایشگری را فرا خواند که سر ایشان را بتراشد و سهیل را می‌دیدم که موهای حضرت را گرفته و به چشم و دهانش می‌مالید.[2]
2. امام باقر(ع) به آرایش‌گر توصیه فرمود که تیغ را طرف راست گوششان قرار دهد، و شروع به تراشیدن نماید، در این هنگام امام(ع) نام خدا را بر زبان جاری ساخت و این دعا را خواند: «اللَّهُمَّ أَعْطِنِی بِکُلِّ شَعْرَةٍ نُوراً یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛^[3]  خدایا به عدد هر مو نوری در قیامت به من عنایت فرما.