بنابر تحقیق و جست‌وجو در منابع حدیثی؛ این حدیث به عنوان اولین منبع، تنها در کتاب «جامع الأخبار» شعیری(قرن ششم)[1] از یکی از اصحاب رسول خدا(ص) از آن‌حضرت این‌گونه نقل شده است: «ارواح مؤمنان در هر [شب] جمعه به آسمانِ دنیا می‌آیند و مقابل سراها و خانه‌هاى خود می‌ایستند و هر یک از آنها با صداى اندوهناک و گریان می‌گوید: اى همسرم! اى فرزندانم! اى پدرم! اى مادرم! و اى خویشاوندانم! خدا شما را رحمت کند! با آنچه [از مال و دارایى که] در دست داشتیم، به ما لطفى کنید. عذاب و حسابش براى ماست و سودش براى غیر ما! و هر یک از آنها به خویشاوندانش صدا می‌زند: با [صدقه دادن] دِرَمى یا گِرده نانى یا لباسی، به ما نیکى و محبّت کنید. خدا از لباس‌های بهشت بر شما بپوشاند!». پیامبر(ص) سپس گریست و ما هم با او گریستیم، و پیامبر(ص) از بسیارىِ گریه نتوانست به سخنش ادامه بدهد.[2]
محمد بن محمد شعیری، کتاب «جامع الاخبار» را به عنوان کتابى اخلاقى نوشته و به همین جهت، اسناد روایات را حذف کرده است؛ لذا این روایت هم دارای سند نیست تا به بررسی راویان آن بپردازیم.‏ اما از جهت محتوایی می‌توان آن‌را قابل پذیرش دانست؛ چون همخوان با روایات دیگری است که درباره دیدار ارواح مؤمنان بعد از مرگ با خانواده خود، نقل شده‌اند.[3]