سوالی دارم و امیدوارم که بدون ملاحظات صنفی جواب شما را بدانم.
ایران کشوری است که بیشترین درآمد آن از نفت است. همین می تواند زمینه‌ای باشد برای اینکه حاکمیت خود را مستغنی از مردم بداند. همین استغنا زمینه‌ای قوی را فراهم می کند تا قوه‌ حاکمه با اندک انحرافی راه طغیان بر مردم را انتخاب کند. اکثریت مردم ایران مسلمان هستند و انتظار می رود در شرایط مساعد زعامت یک عالم دینی بر مقدرات کشور را ترجیح بدهند.
مهمترین اشکالی که به نظر بسیاری از صاحبنظران رسیده این است که به صلاح نیست که ثروت بی‌منت نفت به همراه تمام قوا و امکانات کشور، بدون تعیین «دوره و زمان مشخص» در اختیار غیرمعصوم گذاشته شود، اگر چه شخص انتخاب شده دارای مدارج عالی در علم و تقوا و شناخت باشد. همانطور که خود می دانید، با گذر زمان احتمال خطا و لغزش، مگر برای معصومین، بیشتر می شود. همچنین باید در نظر گرفت که بنا به طبیعت قدرت و ثروت، به تدریج ناخالصان و کج‌نیتان به دور آنها جمع می شوند و پس از مدتی، خودآگاه یا ناخودآگاه، چنان حصاری به دور ثروت و قدرت می کشند که احدی را یارای نزدیکی به آن نیست.
سوال این جانب به طور مشخص در مورد توقیت مقام رهبری در قانون است. به نظر جنابعالی، با در نظرگرفتن جمیع جوانب و مصالح، ارجح نیست که مقام رهبری در قانون جمهوری اسلامی ایران دارای یک زمان و دوره مشخص باشد.
از شما متشکرم، و از خداوند متعال توفیق روزافزون تمامی خدمتگزاران واقعی اسلام را مسئلت دارم.